Gewoon elke dag maar weer op pad

Ik loop inmiddels al weer weken. Dagen rijgen zich aaneen als een ketting van bonte kralen.
Elke morgen sta ik rond een uur of 7 op. Doe wat oefeningen om in vorm te blijven.
En dan op naar het ontbijt! Als ik eet wat ze hier te bieden hebben, wordt het meestal een stukje wit stokbrood met boter en jam. Ik vind het een beetje mager en matig, thuis ben ik anders gewend en mijn lichaam hoeft thuis ook niet al die actie verrichten. Maar het is wat het is. Ik moet het er op doen.
Vandaag is er minitoast uit voorverpakte zakjes en jam uit plastic kuipjes. Een dieptepunt. De lindebloesemthee uit mijn rugzak verzacht de soberheid.
Na het ontbijt pak ik al mijn spullen bij elkaar, stop het in mijn rugzak en gooi die op mijn rug. Meestal doe ik dat met een zwaai en een hup, ik spring erbij, dan zit ie gelijk goed. Thom en Mark steken altijd hun armen door de schouderbanden, trekken de rugzak op hun rug alsof het een zware zak is en dat is ook zo, meer dan 12 kilo aan gewicht sjorren de mannen over de wegen. Ze gaan vooroverstaan om de riemen iedere x weer te stellen en vast te maken. Ooit is mij dat ook zo geleerd bij de rugzakshop, maar ik geloof er niet in. Alsof een rugzak opdoen een klus is die tijd, aandacht en traagheid vraagt. Ik ben dan ook meestal de eerste met de rugzak weer op de rug.

Ik loop graag alleen, dan ben ik vrij in doen, denken en gedragen.
Die middag loop ik om 3 uur camping Domaine de l'Etang de Bazange binnen. Ik heb er een tentje op palen. Het is een basic eco camping en het matras in het tentje is wit, kaal en geplastificeerd, zonder dekens.
Ik denk direct: help, ik moet wat regelen anders bevries ik in de nacht. Ik probeer het bij de campingbeheerster, maar wat is nou het Franse woord voor 'deken'? Ik probeer het in het engels, maar dan plopt dat woord ook niet meer op. Dus wijs ik naar het kale matras en mijn lijf en maak een wikkel gebaar. 'Oui, c'est juste un matelas', zegt ze. En na nog wat pogingen neemt ze me mee naar een opslagplaats en komt terug met een dikke slaapzak, blauw met gele kringen.
Ik word er warm van.

Antoine komt er ook bij. We hadden ons voorbereid op de basic omstandigheden op de camping en al wat eten gescoord in Mussidan. We dachten aan een salade, want koken kan hier niet. Dus sjouwden we kikkererwten, sla, noten, tomaten, (geen komkommer veel te zwaar) rijstwafels zijn lichtgewicht en nog wat saladedingetjes mee op de rug. 24 kilometer lang. Omdat er onderweg niets te koop is. Het werd een hele zware tocht.
Op de camping is er ook geen mogelijkheid om thee of koffie te maken. Wijn of bier te scoren. Of andere dingen die het verblijf een beetje aangenaam kunnen maken.
We eten de salade met water.
Ik zwem in een naburig meertje.
De nacht is superkoud. Ik trek al mijn kleren aan in de warme slaapzak en denk aan 'hoe-koud-zonder-slaapzak' en val dan in slaap.
De vogels beginnen in de loop van de ochtend 'reveille, reveille' te roepen.
Ik slaap en waak.
Duiven roekoeren.


Monfaucon
Donderdag 30 mei 2019