Klachten, pijntjes en ander geneuzel

Ik hou er niet van om te klagen over pietluttig gedoe van mijn lijf. Maar omdat ik weinig te zeuren heb ga ik het proberen. 'Nieuwe dingen moet je blijven uitproberen', zei Prashant en toen dook hij de IJssel in. Als herboren kwam hij eruit. Daar is voor mij nix nieuws aan te beleven dus probeer ik de pijntjes. Mirjam van de pipowagens zei: 'op een gegeven moment in het leven gaan mensen klagen over klachten aan hun lijf'. Omdat ze daar niet van hield keurde ze dat gedrag af. Ik heb ook last van minachtende gedachten als het gaat over neuzelen bij kleine ongemakjes. Over grote pijnen ga ik nix zeggen, dat is heel wat anders en linkt aan lijden, afscheid en verdriet.

Een jaar geleden viel ik tijdens een hete dag in juli uit de hangmat. Zo snel als ik erin rolde zo snel rolde ik er aan de andere kant weer uit. Boem op de grond, met de binnenkant van mijn knie tegen moeder aarde die keihard reageerde door mijn knieband te blesseren. Niet voor een dag of wat, maar minstens voor een jaar. Mijn knie deed zeer en belemmerde mij in wat ik zo graag wilde, actie dus. Volgens de fysiotherapeut moest ik leren om me aan te passen. Niet alleen aan de vraag van de knie, maar ook aan de vraag die mijn leeftijd mij stelt. Ze gebruikte het woord 'accepteren' en begreep ook wel dat dat een opgave was voor mij, maar er zat nix anders op dan accepteren, zei ze een paar x. Geen eindeloze voettochten, wakeboardsessies, suptochten meer, ook geen blotevoetenloperij, en hardlopen is echt uit den boze. Het ging natuurlijk weer om beperkingen op actief gebied. Liggen in de hangmat was wel weer ok, terwijl het probleem daar was ontstaan. Ik heb die actieloosheid geprobeerd. Een uurtje lukte wel, maar dagen, weken en maanden achtereen? Ik werd er ongelukkig van. Uiteindelijk gooide ik alle adviezen in de wind en liet ze waaien.
Het resultaat is dat mijn knie zich af en toe laat voelen. Dan weet ik weer: pas op, kijk uit, smeer smeerwortelzalf (een tip uit hekserijkringen) en blijf lopen.

Boven mijn knie heb ik heupen. Een van die heupen, ik weet niet meer welke, is een aantal jaren geleden gediagnosticeerd met het verschijnsel artrose. Ik gooide ook daar de adviezen 'pas op, blijf thuis', in de wind. Ik at paranoten, haringen, gierst, slikte vitamines en mineralen en nog wat andere dingen. Dat hielp zodanig dat ik mijn heupen niet tot nauwelijks voel. (ik schrijf er wel graag over) Maar gister voelde ik de linker.
Eventjes.

Dan heb ik nog mijn voet. Ik startte het Jacobspad met nieuwe niet ingelopen schoenen. Ik kreeg er last van. Rode plekken op dat speciaal plekje bij de achillespees waar de bovenrand van de schoen tegenaan drukt en soms een beetje schuurt. Ronald bezorgde me pleisters en die waren afdoende. Het is over. Klaar.
Maar nu doet mijn linkervoet zeer. Aan de zijkant voel ik bij het lopen pijn en druk. 'Pas op', denk ik dan, strax is het: 'blijf thuis' (dat hangt toch al in de lucht). Ik kocht een tube arnica bij de DA in Wijhe. Toen ik daarna vroeg of er ergens koffie te halen was in het dorp, keek de juffrouw bedenkelijk en zei: 'ik weet het niet, maar heb je zin in koffie?'. 'Ja', zei ik. 'Dan krijg je koffie van mij.' Ik kreeg een dr-Vogel-mok met koffie. 'Ga lekker buiten op een bankje in de zon zitten,' zei de ze. Ik was ontroert en wilde haar omhelzen, maar dat mocht niet. Dus dronk ik de koffie op een naburig bankje, smeerde de arnicazalf op mijn voet en werd aangesproken door een langharige jongen die vroeg of ik het Jacobspad aan het lopen was. We raakten in gesprek. Hij was ooit vanuit huis naar Rome gelopen. Zoiets schept een band.
Mijn voet voel ik af en toe, dan smeer ik er arnica op waardoor het wat over gaat en een kleiner beetje terug komt.

Op dit moment voelt mijn lijf alsof het net uit de IJssel komt. Helder, sterk en levend.
Morgen maak ik een ommetje naar Lochem.


Zuthpen
Woensdag 20 mei 2020