De pelgrim in mij is wakker

Het is zondag en in Nijmegen loop ik langs de Antoniuskerk. De deuren staan open, ik kan zo naar binnen. Kerken zijn de laatste maanden meestal gesloten, maar vandaag, hier en nu, staat de kerk open.
In de kerk is het stil, op 2 stille mensen na. Normaal op zondag de drukte van kerkgangers, liederen en woorden. Nu even niet. Soms is het nieuwe-anders een weldaad. Zodra ik binnentreed doet de stilte een aanslag op mij, het heilige spreekt, dat wat ik niet onder woorden kan brengen.
Ik ga zitten in 1 van de houten banken en laat mijn gevoel stromen. Geluk en verdriet in een wonderlijke mengeling. Ik voel tranen.

Niet eerder op deze tocht werd ik geraakt zoals vandaag en ik realiseer me: dit linkt aan het echte pelgrimeren. Dit opent mijn ziel, de poort naar wie ik ben.

Buiten regent het zachtjes.
Waterdruppels van boven.
Als ik weer loop wordt ik omhult door stille grijze lucht

Ik liep van stad naar stad, van afspraak naar afspraak. Naar huizen, slaapplaatsen, bedden, douches, badkuipen, gesprekken, wijn en bier, ontmoetingen, naar bekenden, naar onbekenden.
Maar vandaag nix. Ik ben alleen. De lucht is grijs, Antonius zet me stil en raakt me aan. En ik? Ik neem de stilte mee en koester haar.
In de verte lokt Limburg, het landschap wordt heuvelachtiger, onbekender, de pelgrim in mij wordt wakker.

Vandaag ben ik pelgrim. Onderweg met hart en ziel.
Het regent, ik schuil in een bushokje en loop door het water.
De grijsheid maakt het landschap intiem en klein.

Vandaag ben ik pelgrim


Groesbeek
Zondag 24 mei 2020