Pere Antoine

Pere Antoine is mijn pelgrimsmaatje van de Via Lemovicensis. Vorig jaar liepen we 4 weken samen op. Hij zwaaide af in Basas, ik ging nog wat dagreizen verder.
Dit jaar wilde ik de Primitivo lopen in Spanje, Antoine wilde vanaf Basas naar Santiago. Het liep allemaal anders.
Antoine appte: 'Alles zit op slot, ik verplaats mijn wandeling naar volgend jaar.'
Ik appte : 'Antoine, ik loop vanuit huis'.
Waarop hij schreef: 'Een overnachtingsadres heb je in elk geval.'
'Welke?'
'Tonnendraaiersstraat 35 Wanssum'.
'Lief, dankje, ik kom langs'.

Ook toen ik dichterbij Wanssum kwam bleef het aanbod geldig en zo liep ik deze week bij hem binnen, tenminste dat was het plan. Toen ik een avocado zat te eten op een steen bij de laatselijke Jumbo in Wanssum en even opkeek stond hij daar, pere Antoine, mijn pelgrimsmaatje. Ik schreeuwde.
Hij bood een lift aan, een van de eerste liften op mijn tocht (op de lift van Ronald, Erik en Mandy na) en direct refereerden we aan al die keren dat we gelift hadden in Frankrijk. Het avontuurlijke, het aangename van liften waardoor we de tocht waardeerden met 4 en halve ster. Antoine vroeg mij hoe ik het in deze barre coronale tijden, waarin liften streng verboden is, redde. Gister deed ik namelijk een afstand van 48 km. Lopend zou ik dat nooit redden volgens hem. En bedankt, Antoine.

Natuurlijk kwamen de herinneringen. We konden niet meer stoppen. Omdat Antoine niet op pad ging schreef hij in plaats daarvan zijn memoires. Vorig jaar noteerde hij in een schriftje dagelijks de details van de tocht. Hier en nu had hij tijd om ze uit te werken. Hij deed dat met precisie, zorgvuldigheid en erg minutieus. Daarbij is Antoine van de niet-door-fantasie-aangetaste-werkelijkheid. Bij mij sluipt er een enkel keertje een klein vleugje fantasie door de verhalen. Dan kun je de indruk krijgen dat ik het niet zo nauw neem met de werkelijkheid. Antoine doet dat niet. Zo meende hij dat we in Limoges linzen met quinoa en gierst hadden gegeten. Ik wist direct dat dat niet klopte. Het zou of gierst of quinoa moeten zijn. Antoine begreep ook wel dat gierst samen met quinoa voor pelgrims nogal overdadig is, dat konden we ons niet veroorloven. En die fout wilde hij niet zijn verslag. Hij zou dat corrigeren.

Antoine is ook van de orde. Hij wil met zijn vriendin naar Nieuw-Zeeland. Dat zou ergens in het najaar gebeuren. Maar volgens een bepaald voor mij ongrijpbaar schema moet eerst de tocht naar Santiago gebeuren. Vanwege onzekerheden had hij Santiago uitgesteld tot volgend jaar. En na Santiago, Nieuw-Zeeland, die volgorde, niet andersom.

Echter Antoine verrast ook. Hij was degene die met een pistool aan kwam zetten. Samen met pelgrim Mark zaten we in een huis in Thiviers bij de familie Leviers in een groot oud en ruim huis met veel vertrekken. Mijn slaapkamer had een wit-met-roze-roosjes-behang, ik lees mijn eigen tekst er op na. In de eetkamer was het rode belang gedecoreerd met bruine takjes en daar zaten Mark, Antoine en ik bloemkool te eten. Tijdens het eten showde ik mijn vers gescoorde slaapmasker. De mannen zagen er het nut niet van in. Ik moest het uitleggen. Dus vertelde ik: 'Stel dat Mark 's avonds het licht in het slaapzaaltje aanlaat om nog aan zijn reisverslag te werken, Antoine en ik willen slapen, ik trek mijn slaapmaskertje voor mijn ogen en val in slaap. Antoine kan echter niet slapen, vanwege het licht in de kamer.'
Waarop Antoine de volgende woorden sprak: 'dan pak ik mijn pistool en schiet de lamp lek.'
Vanaf dat moment schoten Antoine en ik te pas en te onpas met het pistool.
Hoewel ik Antoine soms neerzet als een fantasieloze keurige ordelijke pelgrim bleek er hij dus een onverwachte laagje in zijn karakter te zitten. Het verbond ons.

Aan zijn keukentafel onder het genot van wijn hebben al die verhalen uitgespit en herbeleefd.
Het was een boeiende avond.

Wanssum
Maandag 25 mei 2020