Een universele ervaring

Gister keerde ik weer van het balloerveld naar mijn plek bij de drentse aa. Het voelde als thuiskomen. Ik hou van die plek.

Aan de zandweg naast mijn huis is ook zo'n plek. Ik sta er vaak de ooievaar te oefenen. Soms ga ik er op de grond zitten, benen gekruist. Een maand geleden zat op dezelfde plek een man, benen gekruist. Ik ging naast hem zitten en we deelden verhalen. Het voelde bijzonder. 'Aardstralen, zei Celia daarover.

Misschien is hier , op deze plek, bij de aa zo'n aardstraal. Ik ben er niet bekend mee.

Aangekomen maak ik weer vuur, klim in een eik, uitzicht over het veld. Ga op m'n hoofd staan, ben stabieler dan ooit. Vind een berk met heel veel pissebedden, verzamel ze in mijn mok, maar twijfel. ' Het zijn zulke leuke beestjes', zei Saskia de opperheks. Toch gaan ze de pan in, samen met een worm. Aardappels, veldbladeren, vlees, een AVG-tje, als de variatie op de aardappelsoep van de afgelopen dagen; alleen het woord is anders ;)de inhoud lijkt hetzelfde als gister, op de worm na die knarst onder mijn kiezen.

Omdat ik moe ben van de bijna-slapeloze-nacht, gister ga ik vroeg m'n slaapzak in. Trek alle kleren uit de rugzak aan, dat is zegge en schrijve 1 extra hemd en val in slaap tot ik wakker word van de kou. Ik ga eruit om te plassen en weer terug de slaapzak in. De grond voelt hard. Ik kijk een poosje naar de sterren, concentreer me op m'n ademhaling en heb het koud; kan er niet van slapen. Het is een lichte nacht, ik zie druppels op het gras en vochtplekken op mijn slaapzak.

Langzaam gloort het in het oosten. De lucht kleurt rood en oranje. Ik kijk bewonderend. Het duurt heel lang voor de zon verschijnt. Mijn neus is koud. Ik lig hier bevangen in m'n slaapzak midden in het veld naast de rivier en bij de grote eiken. Ik lig en kijk. 'Wonderbaarlijk', dat woord komt langs. En ook: 'een universele ervaring'. Ik voel ontroering. Mist hangt over de velden en boven de rivier. Vogels roepen de zon tevoorschijn. Ik dommel, steek mijn hoofd in de slaapzak. Krul me op en heb het koud, verlang naar de warmte van de zon. Ik slaap niet en kijk weer. Ik ben zo aanwezig, verwelkom de dageraad. Hoe laat zou het zijn? 4 uur in de morgen?

Na uren komt de zon traag en langzaam achter de bomen tevoorschijn. Ik dommel wat. Probeer de zon en de warmte te visualiseren. Geduld. Ik voel de harde grond. Voor mijn gevoel duurt het uren voor de zon uitstijgt boven de bomen en haar warmte over mij uitspreidt. En dat is een heerlijk moment. Een beloning na deze bijzondere nacht. Ik ontspan en val in slaap tot de warme stralen me wekken. Ik sta op en daal af het water van de rivier in. Beklim mijn boom. Ga op m'n hoofd staan, maak vuur, eet havermoutpap met een restje aardappels en 5 pissebedden

Daarna ga ik

Met heimwee en verlangen

Drentse aa

Dinsdag 5 juli 2022