Gevaar

Ben je wel es bang? over die vraag praat ik soms. Gister bijvoorbeeld was ik bang dat ik vandaag gestrest zou raken van het 'aanlooptraject' naar Spanje. De bus, de trein, de internationale trein, de bus die me naar het vliegveld zal brengen. Het gaat om naadloze verbindingen, een paar minuten speelruimte. En die gedachte kan voor stress zorgen. Ik maakte me er een heel klein beetje zorgen over. Die spanning vooraf is natuurlijk nutteloos. Het zorgt niet voor een vloeiende reis.

Vandaag stort ik me relaxt in de trip. Ik leef nog de zachtheid en de rust van het afgelopen weekend in het Belgische Bos. Daar zakte ik zo diep in het bos, de bosjesmensen en mijn eigen lijf. De energie knalde, ze ging samen op met ontspanning. En dat weekend straalt uit naar deze reis. Ik neem haar mee als hoofdbestanddeel in mijn rugzak.

'Kom je wel es in gevaarlijke situaties,' vroeg hij. Ter plekke wist ik het niet te bedenken. Maar later dacht ik aan Ulaanbataar, de hoofdstad van Mongolië. 's Morgens zou ik opgepikt worden en naar het station gebracht.

ik sta te wachten op de stoep tot er een auto stopt. Ik stap in. Op dat moment rent er een man naar de auto, rukt de deur open en trekt me eruit. Hij schreeuwt alsof hij in paniek is. De auto waar ik in stapte is zomaar een auto. Niet de auto die me naar het station zou brengen. Wie weet waar hij me zou brengen. Misschien wel naar het gevaar.

Het voelde als 'op het nippertje'. Alsof mijn beschermengel me bij de lurven greep.

Vandaag ga ik met een glimlach en vol vertrouwen op reis. Na 12 uur bussen, treinen en vliegen kom ik aan in Bayonne, waar Michel me hartelijk welkom gaat heten, volgens zijn bericht. Ik ga er vanuit. En anders gaat het gewoon een beetje anders.

Het avontuur heeft me te pakken

17 april 2024

Van Glimmen naar Bayonne