Op het nippertje

En toen had de internationale vertraging en sloeg de stress toe. Het zou nippertje-werk worden.

Diep ademhalen hielp

Relativeren hielp

Manifesteren gaf een soort van hoop waar ik geen vertrouwen in had.

Op het nippertje miste ik de bus naar het Charleroi Airport, waarop ik de volgende pakte die mij op het nippertje te laat afleverde bij het vliegveld.

Het komt goed wist ik maar op dat moment voelde ik het niet.

Ik zakte neer, zocht en overwoog de opties.

De volgende dag zou er een vliegtuig tot halverwege gaan. Aan de balie kostte dat 100 euro. Online 40, volgens de baliemedewerker. Uiteindelijk kostte het online 99 euro. Er waren geen hotels beschikbaar vanwege een evenement.

Ik boekte blablacar om met Kamal naar Irun te rijden. Hij ging niet. Het voelde als een mop: Ken je de mop van de man die een lifter mee naar Irun zou nemen? Hij ging niet want hij bedacht zich op het nippertje.

Ik check het vliegveld op slaapplekken. Een groen matje van kunstgras . Blauwe banken.

Ik bereid me voor op een nachtje vliegveld. Ga op de blauwe bank liggen naast een man met een zwarte muts die naar de grond kijkt. Aan mijn andere kant ligt een man die luide gesprekken in z'n telefoon voert, hij stuurt me vette knipoogjes. Er komt een horde kinderen binnenstuiven samen met een paar moeders met zwarte hoofddoekjes. De horde verzamelt zich voor onze slaapplekken. Ik pak mijn mobiel er nog es bij en ontdek een bus trein metro traject naar Irun. Een uurtje of 12. Die ga ik pakken. Het blauwe bankje levert toch nauwelijks slaap.

Als ik midden in de nacht wil overstappen in de bus naar Parijs en daarvoor op aanwijzing van de chauffeur een ticket op mijn telefoon boek gaat het mis. Ik betaal wel maar ontvang geen QR code (jeweetwel die gewraakte code die je buiten kon sluiten) tot 2 x toe boek ik, tot 2 x toe geen code. De man staat erbij en kijkt ernaar.Hij ziet de afschrijvingen. Echter geen QR code is geen toegang.Het is donker winderig en koud. Ik sta op een stoep ergens in Lille. Ik heb 2 x een ticket betaald maar mag niet instappen.Dus stap ik in. De buschauffeur wordt boos. Hij sommeert me uit te stappen.Ik blijf waar ik ben. Hij zegt dat hij geweld gaat gebruiken. Ik weet dat ik aan het kortste eind trek, haal adem en stap uit.

Ik voel paniek opkomen.

Als ik een uurtje later met code in de volgende bus stap krul ik me op en slaap zo diep dat wanneer ik 3 uur later wakker word de stress verdwenen is. Ik voel dat het avontuur aan mij trekt.

Als ik door de metrogangen van Parijs zwerf en vraag naar de goeie route krijg ik behulpzame zwaaien met de arm: die kant omhoog, tweede links en dan de bocht naar rechts. Ik maak ondergrondse omwegen en beland op station Montparnasse. Ticketautomaten hebben het ticketloket vervangen dus vraag ik hulp aan een Franse dame. Ze neemt er de tijd voor, doorloopt met mij het menu.Uiteindelijk scoor ik een ticket naar Irun. De trein heeft andermaal vertraging. Ik neem er koffie met croissant op.

Dan arriveert de trein. Wagon 16, zitplaats 118

Donderdag 18 april

Van Charleroi naar Irun