Afzien

Mijn tenen doen zeer, mijn voetzolen doen pijn, mijn kuiten zijn verzuurd, mijn bovenbenen kraken. Ik heb een blaar. Ik twijfel over deze onderneming. Wat doe ik hier.

Als ik uitgeblust en buiten adem de weg omhoog bekijk, hoor ik deze zin in mijn hoofd: als je dénkt dat je niet meer kunt zit je nog maar op 40 %. (Kamp van Koningsbrugge) Hoe bemoedigend. Ik lig bij een hekje ergens op een paadje door de bergen, uitgeblust, tot niets meer in staat en dan komt hij langs en zegt: als je denkt dat je niets meer kan zit je nog maar op 40 procent.

Vandaag heb ik een paar x gedacht ik ben op en toch ging ik door...

Vandaag heb ik een paar keer gedacht: wat doe ik hier maar toch ben ik hier nog steeds

Ik ging alternatief, van het padje. Een weg langs de kust. Het ging omhoog en het ging omlaag. Steil opwaarts over stenen en rotsen. Ik sjorde mezelf omhoog om vervolgens weer omlaag te gaan. Een tussenweg, ik denk aan een redelijk vlak pad is er niet. De weg omlaag is modderig en glibberig. Daarna opwaarts en vervolgens neerwaarts enzovoorts enzovoorts.

Het uitzicht over zee is blauw, de golven zijn wit en ruig. Het is zondag, overal lopen locals over de paden.

Uiteindelijk beland ik in Deba in een Alberque die zo sober is dat ik weer denk wat doe ik hier. 4 zaaltjes met stapelbedden. Ik beland op zaal 3 en heb het geluk van een onderbed. Echter boven mij slaapt Peter, een rasechte snurker. Tijdens de inschrijving maakten we kennis. Hij vertelde vooral over de pech die degene zou hebben die met hem het bed zou delen.

Als ik mezelf aan het installeren ben en tot de ontdekking kom dat er geen dekens zijn, hellup hoe blijf ik vannacht warm... komt Peter eraan. Een schuldbewuste grijns op zijn gezicht. Hij wijst naar het bed boven mij. Zijn bed.

Als je denkt dat je alles gehad hebt zit je nog maar op 40 procent ..

Zondag 21 april

Van Zarautz naar Deba