Krassen bloed doornen en blauwe plekken

En dan loop ik vast. Er is geen pad meer of iets wat op een spoor lijkt. Ook de weg terug is weg, niet meer te vinden. Ik klim omhoog. En met klimmen bedoel ik klimmen, ik trek me aan boomwortels op, klauw met mijn handen om stenen; bomen en boompjes als steun en leun om me omhoog te heisen. Het pad is verdwenen, opgelost in de wildernis van Monte Buciero.

Ik liep langs Pena del Fraille, Faro del Caballo en Faro del Pescador, de kustroute die rond het schiereiland loopt en een aanrader is voor degenen die energie over hebben [e-1f609] Het pad liep zachtjes omhoog tot het uiteindelijk overging in een spoor en verdween, oftewel: ik verdwaalde.

Kort daarvoor zag ik nog iemand achter mij lopen, met het verdwenen pad verdween de achtervolger. Ik klim een stukje omhoog. Het voelt link, verdwaald op een steile rots begroeid met een soort van wildernis inclusief doorntakken die zich in mijn haar vastgrijpen. Omgevallen bomen en struiken versperren het zicht op wat misschien nooit een pad was. Ik ga er even bij zitten, roep een paar keer: olé olé! Er reageert niemand, ook niet degene die net nog in de buurt was. Ik ben op mezelf aangewezen. De helling is zo steil dat ik me vast moet houden om van boom naar boom te lopen. Ik besluit horizontaal te gaan. Ergens rechts een paar honderd meter onder mij is de zee. Ik had even tevoren mijn legging uitgedaan, de zon schijnt. Nu bekrassen doornen en takken mijn benen. Ik stoot me aan een steen, haal diep adem en merk toch ook hoe vertrouwd en zeker ik me voel. Opletten en voorzichtig zijn, alle benodigde zintuigen staan op scherp. De spieren in mijn lijf zijn stevig en soepel. Ik klim over takken en bomen, kruip er onderdoor en vorder. Het gaat niet snel maar het gaat.

Als ik uiteindelijk beneden me een pad zie besluit ik de afdaling te maken. Ik glijd stukjes via stammen, wortels, takken en stenen om mijn voeten te steunen. Tot ik boven het pad kom. Nog een paar meter steile kale rots om af te dalen. Vooruit! Nauwlettend plaats ik mijn voeten in gleuven in de stenen, eerst is er nog een boomtak die steun biedt als ik die loslaat, glijd en spring ik naar beneden.

Ik kom op mijn voeten terecht, glimlach en roep pfffft.. ga er even bij zitten, trek de doornen uit mijn armen en benen en kijk naar de krassen, het bloed en de opkomende blauwe plekken.

Santona

Maandag 29 april