Mensen in soorten en maten

Als ik eindelijk het asfalt verlaat voor een omweg langs de kust om mijn ogen, mijn hart en voeten op te laden aan zee, aan de rotsen, hier en daar zand en blotevoetenstrand, staat daar een man. Hij staat stil en staart. Gewoon een poosje naar de verte, de ruigte, de woeste stilte. Tenminste als ik zo kijk over zee dan doe ik dat. Als we elkaar naderen zoek ik die gedeelde ervaring van samen de verte in stilte beleven. Het blijkt een vergissing. Hij begint direct over de feiten van mijn camino geschiedenis. Welk jaar, hoe vaak, welke camino's en hoeveel kilometer.

Ik denk aan Mark hoe ik hem ontmoette boven op de berg. Hij staarde in de verte en vertelde over zijn 1e tocht die ging om snelheid afstand en marcheren. Nu doet hij het anders en daarom staat hij daar. Hij glimlacht erbij en dan kijken we een poosje. Samen. In stilte.

Als ik in mijn hostel in Santander aankom blijkt het 1 mei te zijn. De dag van de arbeid. De winkels gesloten, de mensen vrij, op de arbeiders na. Ik heb een nieuwe legging nodig want de mooie nieuwe gebloemde heeft het begeven na anderhalve week. Er zit een gat in ter grote van de gaten in een hippe spijkerbroek. Voor een legging is dat niet hip. Ik show mijn kapotte legging aan de hostelbeheerder en vraag of hij weet waar en hoe. Hij vermoed dat alle legging winkels gesloten zijn maar gebaart dat hij een oplossing heeft. En die heeft hij. In de avond heeft hij iets zwarts in de hand. Het is een panty. Met grijze rondjes. Ik mag hem hebben. Hoe gaaf! Ik knip de voeten eraf en laat hem het resultaat zien. Hij vindt het perfecto. Een big hug waard!