De asfaltmaffia

De drempel verdwijnt als ik mijn duim opsteek en denk aan de eindeloze asfaltweg die voor me ligt. Even daarvoor ontdekte ik het bord van de asfalt maffia. Ze nemen de camino over [e-1f609] Dus trek ik mijn eigen plan en ga liften. Ik deed het met Antoine, met Ilse en met Rosanne. Het hoort bij pelgrimeren en reizerij. Als ik daar alleen sta gaat het echt goed. Na drie auto's stopt er een grijze. Dat zijn prima auto's om in te stappen. Meestal van ongevaarlijke mensen. En inderdaad er zit een grijze man achter het stuur. Hij ziet er daarbij zo vriendelijk uit dat alle restjes pas-op-en-kijk-uit verdwijnen. Hij brengt me naar San Vincente. Daar zou hij toch naar toe om octopus te halen. Het hoe en waarom van die octopus ontgaat me, taal is een barrière voor een gesprek. Het maakt niet uit. Ik zit ontspannen naast hem. Bij een parkeerplaats in San Vincente stopt hij, laat een foto zien van zijn vrouw en een foto van de octopussen zodat ik begrijp wat hij gaat doen.

Nu ik het liften en een stuk asfalt overwonnen heb, kan ik de berg op richting zee, weg van de snelwel.

Dan speelt mijn voetzool op. Ik hoor medepegrims vaak klagen over hun lijf en vooral over hun ledematen. Ik heb nix te klagen, maar vandaag vraagt mijn voetzool aandacht. Soms schreeuwt ze even, alsof ik haar teveel blootgesteld heb aan het harde asfalt. Ik voel zelfs elke stap en kan zo niet omlopen naar het strand. Ik smeer mijn voet in met arnica, bepeister haar en loop de rechtstreekse route over de landweggetjes naar la Franca.

La Franca

Zaterdag 4 mei