Een Spaanse macho

Op het moment dat ik besluit terug te gaan ga ik door. Hoe dat precies in z'n werk gaat weet ik ook niet. Misschien een mechanisme vanuit het onderbewuste? Alsof de logica niet alles voor het zeggen heeft? Volgens maps.me is er een pad, maar ik zie alleen een heuvel begroeid met gras en ander gewas. Een vage track doet het maps.me-pad vermoeden. En er is prikkeldraad. Daar was ik al onderdoor gekropen, mijn rugzak naar de andere kant geschoven en zo op mijn buik eronderdoor. Toen ik een eindje liep en het spoor de hoge rots in zag schuiven dacht: ik ga terug, maar iets maakte dat ik dat niet deed. Ik liep de rots omhoog. Het spoor bleef vaag, een modderige stap hier, een rotsbeklimming daar. Uiteindelijk loop ik door velden waar rossige koeien grazen. Als ik langsloop doen ze een stapje terug. Ik sjouw door varenvelden, doornachtige struiken. En dan achter een heuvel staat tussen de koeien, een stier. Omdat hij donker is valt hij extra op. Met zijn dames staat hij op het spoor waar ik langs moet. Ik probeer uit te wijken, verder omhoog, maar de man heeft me in de smiezen. Waar de koeien een stap terug doen, doet hij een stap naar voren. Hij buigt zijn kop, steekt zijn horens indrukwekkend naar voren. Een echte Spaanse macho. Die confrontatie durf ik niet aan. Ik heb alleen een stok, hij heeft horens, een massa spieren en een harem aan dames die hij beschermen moet. Als hij nog een stap naar voren zet loop ik de varens en de dorens in. Heb het even Spaans benauwd (waar komt die uitdrukking vandaan?) En probeer een relaxte indruk te wekken. (Hopelijk trapt hij daarin) Het struikgewas bekrast mijn benen, ik loop omhoog, duik andermaal onder draad, gaas en hekken door. Uiteindelijk ben ik boven op de heuvel, de zee aan mijn rechterzijde, de stier en consorten links. Het pad is zoek, maar het kon minder

Llanes

Zondag 5 mei