Een oude jas

Ik kwam hier aan met mijn fiets. Twee geluierde fietsbroeken, een paar shirts, een legging en een kookstelletje. Een knallend gele fietsbroek, een gescoorde hes, ook geel, ook knallend. Een mes, een lepel en zalf voor beschadigde fiets billen. Onder de snelbinders zit een grote zak met slaapspullen. Daarmee betrek ik mijn hutje. Zelfs als ik alles uitgebreid uitstal ziet de hut er minimalistisch uit. Ik stop de fietstassen in een hoek en maak het bed op met 4 laagjes, een paarse deken aan top.

Zo leef ik wekenlang. Ontspuld en eenvoudig of sober en minimaal. Ik leen bemodderde laarzen en een grote oude groene jas met kapotte zakken die als bergplaats dienst doen. Als ik met mijn handen in de zakken delf struin ik door de binnenkant van de jas en vind er touwtjes en kapotte handschoenen. Papiertjes van eco chocola, blokjes aanmaakhout en een aansteker. De buitenkant van de jas is met aarde bevlekt waardoor hij ook als camouflagejas gebruikt kan worden. Hij hangt als een tent om mijn lijf. Onafscheidelijk loop ik ermee rond. Het is een warme jas. Als ik vuur maak bij mijn slaapplek achterin het landgoed spreid ik de jas op de grond om op te zitten. Als mijn slaapmat scheef ligt rol ik de jas eronder en lig recht.

Opeens vertel ik Madeleine over de ontspanning die deze ontspulling teweeg brengt. Dat ik bezitsloosheid overweeg. Geen zorgen over spullen. Geen sloten op deuren (alleen op zijn fiets ) Uitnodigend staan de deuren van mijn hut dag en nacht open. Daardoor ontving ik nachtelijke insluipers. Ook mijn bivak heeft geen verankering.

Het landgoed gedijt op vertrouwen. In de ecoshop is geen toezichthouder. De kassa etaleert open en bloot munten en papiergeld. Er zijn ontsloten sloten, zonder sleutel. Ik mag overal rondneuzen. Op de zolder van het chateau zocht ik naar een lijk en de verdwenen stofzuigerslang. Onvindbaar.

Vandaag bestaat mijn bezit uit een paar spullen en een oude groene jas.

Frankrijk

Zaterdag 26 oktober