Elfen en kabouters in de nacht

Ik slaap al nachtenlang onder de eikenbomen aan de rand van het uitgestrekte landgoed. Hij vroeg of ik meeging. Vuur maken en buiten hangen in een hangmat of bivakzak. Die nacht stond de maan rond en hoog naast de sterren en liet de takken van de bomen donker afsteken tegen de nachtelijke hemel. Een deel van het blad lag om mij heen, een andere deel was nog bezig los te laten. Door al dat afgevallen blad zag ik het licht in de nacht. De helderheid schiep het sprookje. Schaduwen kropen door de bossen en toen kwamen de elfen en kabouters in schimmige nevelen. Ze kwamen uit het woud en fluisterden geheimzinnige verhalen. Het vuur verspreidde het licht en versterkte de magie. Hij vertelde over wezens en legde zorgvuldig de houtblokken op het vuur. Bij het donkere maanlicht hakte hij de grote blokken. Ik vertelde over de bloedende sparrenboom. Haar gestolde tranen als hars om het vuur te laten ontbranden.

Tegen de ochtend schreeuwde de uil in de boom boven mijn hoofd. Hij wist van geen ophouden. Skrieeee, skrieeee. Roerloos ontving ik hem, liet hem binnen en vroeg waarom. Hij antwoordde door zijn roep te herhalen. Skrieee, skrieee.

'Zelden', zegt ze als ik haar later vraag naar die roep. 'Alleen als er iets bijzonders is'. Ze woont 300 meter verderop in een tent.

Als ik later die dag de bladeren van m'n bivakzak veeg met zijn bijl snijd ik me aan het ijzeren blad. Het bloed loopt rood over mijn hand, drupt op de aarde en dringt in de hout blokken. Verband ligt 10 minuten lopen verderop in het kasteel van de ecogemeenschap. Daarom wikkel ik stroken bruin ecopapier om de vinger en bindt het vast met een grasstengel. Ik staar nog een poosje in het vuur. Hak hout. Sprokkel twijgjes.

Als ik uiteindelijk weer bij het kasteel kom en het papier van de wond haal, is het bloeden gestopt. Ik was vuil en bloed van mijn handen en plak een pleister.

Frankrijk

Woensdag 23 oktober 2024