De verschillende kanten van het gele hesje

Ik trek mijn fiets door de smalle gang. "Buik inhouden schat', zegt Quirien. Al tijdens de tocht door de gang krijg ik m'n eerste knuffel van haar. Bas staat onder de aanbouw bij een rokende en walmende kachel. Hij heeft een regenkapje op de pijp bovenop het dak gezet en nu rookt de kachel niet van boven maar van onderen. 'Hoi', zeg ik en geef hem een hand.

De welcome-to-my-garden tuin is diep, 'met glas en scherven, pas op met blote voeten', zegt Querien. 'Onzin', zegt Bas. Hij tapt ons, met blote voeten, een biertje vanwege de ontvangst en tegen de vermoeidheid van 75 km omhoog en omlaag fietsen. Ik overweeg mijn bivak onder het afdakje te leggen want vannacht start de regen. Voor meerdere dagen. Ik zie ertegen op.

Als regenjas heb ik mijn bosgroene jas mee. Daarmee struin ik onopvallend door bos en velden. Maar volgens Bas is een onopvallende regensjas levensgevaarlijk op expeditie door de heuvels van de Ardennen. Rosanne heeft een fluoriserende gele.

In Monschau zag ik een horde e bikers in fluorisende hesjes. Het ontbreken van individualiteit ontlokte mij de uitspraak: 'je kunt ze zo neerschieten'. Peter, de welcome-to-my-garden host, hij deed ons uitgeleide op zijn racefiets tot het terras met de lekkerste taarten in Monschau, verstrakte na die opmerking. Hij begreep niet dat het een losse flodder opmerking was, slechts bedoelt om mijn individualiteit te profileren, mijn allergie voor het opgaan in de massa.

Terug naar Bas en het gele hesje advies. Vanuit een meewerkende houding vraag ik: 'waar'? Hij noemt een paar winkels. Maar 5 min later staat hij voor me met een fluoriserend hesje die lijkt op de hesjes van de e bikers in Monschau. Het hesje is ruim, het zwabbert over mijn bosgroene jas. Daarop komt Querien met een rol tape om het hesje op maat te maken.

Het is verschrikkelijk. Het is veilig. Het is ontroerend.

De verschillende kanten van het gele hesje