Wat pelgrims 's nachts doen

Vannacht sliep ik in een klein dorp waar je alleen kan slapen of in slaap vallen.
Er stonden een paar huizen. Een kerk met dichte deuren. Een bar met tralies voor de ramen. Een snelweg spleet het dorp. Er was geen mens op straat. Achter muren blaften honden.

Toen ik bij de alberque aankwam wapperden vochtige rode en blauwe regencapes aan wasrekjes. Een man deed een zakelijke intake. Volgens de info was het een buurtvereniging die de herberg uitbaatte. Een klein gebouw met 1 douche en 2 wc's voor alle gasten. Ter plekke besloot ik niet te douchen. Op een bankje in de intakeruimte die ook dienst deed als keuken en praatruimte zat een dikke man bijna naakt in een blauw/wit gestreepte onderbroek te wachten op zijn douchebeurt. Anderen hadden hun douchespullen alvast in plastic tasjes in de rij gezet.
Ik stonk. Ik rook mezelf. Het zoul me een zorg zijn. Pelgrims horen te stinken. Het is een teken van ontbering en minimalisme.

Ondanks de kleine herberg pasten er veel pelgrims in. Er waren 2 slaapkamertjes en stapelbedden met drie etages. Vier stapelbedden per kamer. En verder was er 1 laddertje voor alle bovenste bedden. Op de grond kon nog een matras gelegd en degene die daar sliep bediende het laddertje. Een doordacht systeem.
Ik sliep tussen 2 mannen. Als beleg tussen een sandwich. Boven mij sliep Paul, onder mij sliep een man die volgens Paul 'snurkte als een wilde'.

Het kamertje zag er gezellig uit toen iedereen zijn slaapzakken, kleren en rugzakken had uitgerold. Tegen een uur of 9 dook men de bedden in. Het waren ijzeren bedden met hier en daar een beetje roest. Een plaat van hardboard als bedbodem was bedekt met een dun matrasje van maximaal 5 centimeter. Niet klagen dacht ik, pelgrimeren is ontberen.
Het bed kraakte bij iedere beweging. Ik probeerde rustig en stil te liggen. Mijn bovenbuurman klom zonder laddertje omhoog. Ik draaide oranje oordoppen van de hema in mijn oren. Ze staken een stukje uit mijn oren, maar meer pelgrims deden rare dingen. Ik zag blote benen met rare plekken en een nachthemd met bloemetjes en strikjes. Ik deed gauw mijn slaapmasker voor mijn ogen en ging slapen.

Halverwege de nacht gebeurde het.
Ik schrok wakker van een trein die door het slaapzaaltje raasde. Het geluid kwam van onderen. Het drong dwars door de bodem van het bed. Het ging ook nog es rechts en links om mijn bedbodem heen. Al die geluiden baanden zich een weg dwars door de oranje hema oordoppen. Op naar mijn geluidsontvanger. Die sloeg uit.
Het was de man onder mij. De snurker. Hij ging tekeer als een locomotief die optrok naar volle toeren, afremde en weer optrok. En dat in de kleine slaapzaal. De lucht trilde en vibreerde. Het speelde zich allemaal direct onder mij af.

Ik ging uit bed, struikelde over Carlos die op het matras op de grond lag, over rugzakken en andere duistere dingen. Ik dook de wc in om na te denken. Daar besloot ik de man in zijn neus te knijpen. Dat kan soms helpen, wist ik.
Met mijn gele zaklampje scheen ik de man in zijn gezicht en kneep toen in zijn neus. Hij schudde zijn hoofd, draaide zich naar de muur en was stil. Ik ging weer tussen hem en Paul op mijn etage liggen, draaide me ook naar de muur en viel bijna in slaap.
Maar toen startte de man de locomotief weer. Ik gilde bijna. De man trok op en remde. Ik bewoog heftig in bed. De man bewoog ook en trok weer op. Ik pakte mijn kussen draaide me met kop en kont in de andere richting en legde mijn voeten boven het hoofd van de man. Het geluid kwam nu gedempter binnen.

Langzamerhand werd het tijd om op te staan. Half 6 in de morgen begon het gestommel van opstaande mensen. De snurker zette de locomotief stil en stapte uit.
Die morgen met thee en stokbrood klaagde Paul dat ik vreselijk onrustig sliep. 'Het is niet te harden boven jou,' zei hij. 'Het bed bewoog als een schip op woest water.'
Ik vertelde hem dat er een trein rondraasde onder mij.
De snurker zat er ook. Hij zag er uitgerust uit, nam koffie en glimlachte.