Uitdagingen

Vandaag is een dag met uitdagingen.
Ik start met uitdagende loopetappes. Ik heb de vaart erin en vind het leuk. Het doet me goed. Ik loop in no time van Senergues naar Conques. Conques is een oud stadje met oude huizen, oude kerken en veel souvenirwinkels die allemaal ondergebracht zijn in de oude gebouwen. Er zijn veel cafe's en bars en er zijn heel veel pelgrims. Conques is een aankomst en vertrekpunt voor pelgrims. Ze blijven er vaak wat hangen en vandaag is zo'n hangdag. De zon schijnt. Overal hangen pelgrims en daarnaast zijn er toeristen. Het verschil zit in de geur en de outfit.
Ook rond de kathedraal zijn souvenirwinkels. Je loopt zo de kathedraal in en als je eruit loopt, loop je de souvenirwinkel binnen. Ik hang ook wat rond en doe rondjes langs de kathedraal, de souvenirwinkels, neem een koffie in het cafe.

Na een uurtje breek ik op. Dat toeristische gedoe komt me al gauw de neus uit. Hup de rugzak op en wegwezen. Het pad gaat steil omhoog. Rechtstreeks de hemel in, als dat zou kunnen, maar dat gebeurt niet. Ik zweet en trek een shirt uit. Na een halfuur klimmen beland ik bij een kapel. Maria staat op me te wachten. Ik groet haar en vraag of de klim hiermee ten einde is. Maria blijft met een serene glimlach te zwijgen. Ik begrijp het al: de weg blijft stijgen. En ik weet ook wel dat de hulp van Maria niet bestaat uit het plaveien van wegen. Ik loop door, de weg stijgt en ik voel mijn lijf krachtig en energiek de weg gaan. Het pad gaat maar omhoog en ik loop door. Ergens staat een kruis. Ik knik, groet en bedank voor kracht en energie.

Na anderhalf uur vloeit de verticale weg gestadig over in een meer horizontale weg en daar staat Johnnie Walker
Ik tref hem op een kruising en vraag de weg naar Noailhac.
Hij weet precies hoe het zit hier met wegen en kruisingen en welke route de moeite waard is. Ik kijk ondertussen naar zijn rugzakje. Mini. Veel kleiner dan mijn kleine rugzak. Het enige wat hij bij zich heeft is een slaapzak en een tandenborstel. En die beide dingen heeft hij sinds een paar week. Hij vertelt dat de slaapzak hem de vrijheid geeft om in het veld te slapen. Zonder slaapzak is het daar nu te koud voor en over de tandenborstel geeft hij geen uitleg.
Hij komt uit Slovenië en is vandaar naar Santiago gelopen en nu gaat hij via een omweg terug naar huis, want hij is een 'walker'. We zeggen onze naam, hij zegt: 'ik ben Johnnie Walker, je weet wel van de Whisky'. 'Nou,' zeg ik, 'ik ben Akke, uit Groningen, je weet wel van de Hooghoudt'. Ik pak een denkbeeldig glaasje vast en maak het 'sla achterover', gebaar.
Hij kijkt alsof hij het begrijpt en vertelt dat als je je niet wast je na een tijdje ook niet meer stinkt. De kleren die hij aan heeft zijn de enige kleren die hij bij zich heeft. Ik ruikt hem niet, dus dat zou best kunnen. Ik zie dat zijn wit met beige geblokte overhemd een knoopje heeft die er met rood garen kruislings aangenaaid is, verder is het garen voor de knoopjes wit. Hij draagt een wijde grijze loopbroek, vertelt dat als je niet eet je steeds minder hoeft eten. Ik biedt hem kastanjes aan, (vanmorgen gepoft) maar hij wrijft over zijn maag en zegt dat die vol zit. Ik geef hem gewoon een paar en vertel dat dit local food is van kastanjesbomen uit de omgeving waar we doorheen lopen. Hij eet ze met aandacht en zegt: 'best lekker'. (Tuurlijk Johnnie Walker, als whisky lekker is zijn kastanjes ook lekker) Hij heeft haar om zijn kin en onder zijn neus en is best aardig.

Het lijkt mij ook een uitdaging om zo rond te lopen. Met een ienimini beetje bagage en slapen waar ik zou willen slapen. Hij denkt dat het voor vrouwen niet zo makkelijk is om zo te leven. Ik vertel dat ik nog nooit zo in het veld heb geslapen, niet met en niet zonder slaapzak. Hij kijkt me verbaasd aan. Dat had hij wel van mij verwacht. Hij zegt het alsof het de gewoonste zaak van de wereld is om zo rond te lopen en rond te slapen.
Ik zeg dat dat mijn nieuwe uitdaging wordt. Er ligt nog een hele wereld voor me open.
Lopen van huis naar Spanje en weer terug met alleen een slaapzak en een tandenborstel.

En regelmatig bij Maria langs vanwege mijn heup.
Want die doet het toch goed vandaag!
Wonderbaarlijk

Noailhac
Woensdag 27 september 2017