Zo'n laatste dag...

Hoe loop ik 'zo'n laatste dag'?

Ik begin met gewoon opstaan en ontbijten. Er zijn een paar oudere pelgrims in de gite van Miradoux, ze eten uitgebreid met veel franse woorden tussen de stukken stokbrood met jam door.
Wit stokbrood met boter en jam. Het Franse ontbijt. Ik ga het niet missen.
Gister ben ik geprikt door insekten. Ik heb bulten op mijn polsen en mijn vingers, in mijn nek en onder mijn oog. Het jeukte heel erg vannacht, ik krabde en daar werd de jeuk alleen maar meer van. Ik kon er slecht van slapen.

De zon schijnt al als ik weer loop. De laatste loop voorlopig, met een rugzakje die steeds lichter wordt (mijn kleren zijn ook gesleten, dat scheelt ;) Bij de plaatselijke epicerie (de kruidenierswinkel in Frankrijk) koop ik druiven, een peer en mandarijnen, bij de apotheek een anti-jeuk-stick. Ik loop de kerk van Miradoux nog even binnen. Groet de heiligen die zich daar hebben verzameld op de sokkels. Zing ze toe, ze knikken instemmend (evenals de geest van daarboven, volgens Judy)
En dan ga ik op pad. Een stukje asfalt, een weggetje door het veld en over glooiende heuvels. Het landschap is hier heel anders dan voor Moissac, een paar dagen geleden. Het land is hier productieveld. Het is herfst en er is geploegd. Maar er staan nog uitgestrekte velden verstorven zonnebloemen. De koppen zijn zwart en hangen geknikt naar de aarde. In de zomer zal het prachtig zijn, al die goudgele zonnebloemen.
De zon staat aan een blauwe hemel. Een paar witte wolken aan de horizon. Het is een mooie laatste dag.

Ik denk aan de trap in de gite in Auvillar. Een houten trap die kraakte als ik erop liep. De leuning was gebogen en gepoetst door duizenden handen in de loop van honderden jaren. In delen wentelde trap zich omhoog. Hier en daar waren er stukken uit het hout verdwenen. De trap was zo oud als de weg naar Rome (waarschijnlijk een beetje jonger) Het huis stamt uit de 15e eeuw. Ook de bewoners zijn een beetje jonger, maar niet heel veel. Ik heb er een bed in een kamer die uitziet op het middeleeuwse marktplein van Auvillar. Boven het bed hangt een oude wandkaart van een sterrenhemel die de hele muur boven mijn bed beslaat. Er is een open haard in de slaapkamer.
De keuken is onder in het gebouw en lijkt op een kerker. Een stenen gewelf met een stenen vloer. Er staan aardewerken potten met aubergines en courgettes, noten en zaden. Ik ontbijt er bij een haardvuur met Marie en Gerhard, de bewoners.
Het is de meest bijzondere plek waar ik sliep en het is nog vers van een paar dagen geleden.

Ik heb nog geen helder antwoord op de vraag of ik antwoorden heb op waarom, waartoe en waarvoor deze tocht. Ik deed wel ontdekkingen. En eigenlijk kende ik de ontdekkingen al. Ze lichten op tijdens de tocht. Ik genoot vooral en ontdekte dat 'kan niet bestaat niet', een goeie start was.

Ik check mijn schoenzolen. Ze zijn behoorlijk versleten. Ze hebben me ver gebracht, bijna 500 kilometer heb ik door het Franse land gelopen. Ik heb me niet laten weerhouden door artrose, (maximaal een aanpassinkje gedaan). Langzamerhand kreeg ik steeds minder last van mijn heup. Dat vind ik hoopvol, een vrolijk perspectief! Een gat in de lucht!! Ik spring nog steeds!!
Overal zag ik pelgrims met stokken. Ik liet ze voor het eerst thuis. Ze wogen meer dan 300 gram en ik dacht er best zonder te kunnen. Als ik een stok nodig had zou ik er wel een vinden. Ik heb me goed gered. (Letterlijk en (ook) figuurlijk in evenwicht ;)
Eens was er een grote zwarte hond die op het pad stond waar ik langs moest. Toen had ik wel een stok willen hebben. Hij stond er dreigend. Achter een hek renden en blaften andere honden alsof ze de hond opnaaiden. En toen rende hij op me af. Ik zocht een stok. Geen stok. Ik moest het zelf oplossen. De adrenaline joeg het zweet uit mijn poriën. Maar ik maande mezelf tot kalmte. De hond blafte fel, ik praatte op rustige toon, stond stil, liep een paar stappen en stond weer stil. Praatte rustig. Het duurde een tijdje voor de hond zijn belangstelling voor mij verloor....
Zonder stok en zonder scheuren.

De laatste dag is zonnig en warm. Ik loop in korte broek, een hoed op mijn hoofd. Een bloem op mijn hoed.
De aarde is geploegd en ligt in leemkleurige kluiten langs het pad.
De huizen zijn hier groot en hebben hoge hekken. De landerijen verdwijnen in de verte over de heuvels.
Ik loop tussen eikenbomen door, eikels liggen op het pad en knappen onder mijn schoenen. Notenbomen en kastanjes. Overal liggen de bladeren op de grond.
Het is de laatste loopdag
Het laatste stuk
Ik nader Lectourne

En dan is het voorbij
Ik ben er helemaal voor gegaan
En nu is het voorbij
Ik kijk uit over het Franse land waar ik morgen nog verder zou kunnen lopen
Maar het is voorbij
Het voelt als ijzer tegen schenen
Het prikt als braamstruiken achter ogen

Ik pak mijn hoed
De laatste kilometer..


Lectourne
Donderdag 12 oktober 2017