Prinsessenbed

Mijn zus heeft een prinsessenbed.
Het bed staat op zolder, is groot, hoog en wijd, met een voor- en achtereinde van gekrulde ijzeren krullen. Het bed heeft zachte kussens en zachte donzen dekbedden overtrokken met gebloemde hoezen, wit met donkerrood. Strikjes aan het ondereinde voor de sluiting.
Zelf zou ik nooit een dekbedovertrek met strikjes nemen. Doe mij maar een functionele opening die je niet hoeft te sluiten.
Maar bij een prinsessenbed is alles anders. Bij mijn zus slapen er regelmatig prinsesjes in dat bed. Zelf heb ik er ook een paar x in geslapen. (je wordt automatisch prinses als je daar slaapt)
En vannacht sliep ik in een soortgelijk bed.

Pelgrimeren is slopend. Eergisteren liep ik met lood in lijf en ziel. Opkickers kwamen langs en verlichten de dag. Het is oktober, het pelgrimsseizoen loopt ten einde, dat betekent niet alleen dat er minder pelgrims on the road zijn, maar een deel van de herbergen is gesloten. Ik ontdekte gister dat de volgende herberg 28 km verderop ligt. Ik zag er vreselijk tegenop, was moe, sloeg het eten over en ging om 8 uur naar bed. Ik sliep droomloos.
De dag erop liep ik van 8 tot 4. Het ging verrassend goed. Als beloning dacht ik steeds vaker aan een 1-persoonskamer. De gedachte hield me op de been

Want Gite Ultreia had de keuze tussen een bed in een slaapzaal of een private room (dubbele prijs). Bij de reservering zei ik: doe maar een slaapzaalbed. Maar tijdens de tocht verlangde ik sterk naar slapen zonder snurkers en andere lawaaiigheden. Dus toen ik aankwam bij gite Ultreia vroeg ik: mag ik die private room even zien?
En toen zag ik het prinsessenbed. Een groot bed met een hoog voor en achtereind. De strikjes ging aan weerszijden van het dekbed, die wit was met donkerrode bloemen. Zonder verder nadenken zei ik: 'ja graag!'

Ik duik het bed in, draai en wentel me, voel de katoenen lakens tegen mijn huid en denk aan de smalle, korte bedden waarbij de spiralen van de matrasconstructie in mijn lijf staken. Ik denk aan de dekens die door mijn lakenzak prikken, aan snurkers. Aan het raam dat altijd potdicht gaat en voor zweet en stank zorgt. Ik draai me nog es om.
En overdenk de dromen van de dag.

Vandaag ontmoette ik een dikke hond die op een schapenvacht lag in de partytent waar het pad, le chemin de saint Jacques, dwars doorheen loopt. William en Vincent zijn eigenaars van het terrein rond de partytent. Overal staan hun spullen, van oude kinderwagens tot schoenen en slippers die in bomen hangen. Ik zie overjarige brommers en beschilderde boomstronken. Naast de partytent staat een totempaal. Op borden wordt aan pelgrims gevraagd om hier geen troep achter te laten, het is privé terrein.
In de partytent staat een bank waarop William en Vincent zitten. Ik krijg een stoel. Er is ook een tafel, daaraan zit een jongen achter een laptop.
William wijst naar de hond en vertelt dat hij zo dik is omdat hij pelgrims eet. Als hij strax te dik wordt gaan ze hem slachten en opeten. Ergens in december gebeurt dat altijd. 'Als kersthond?' vraag ik. William knikt. 'En dan halen we een nieuw hondje voor het jaar daarop.' Naast William zit Vincent, lang rood haar en een camouflagepak. Volgens Willam vallen oude vrouwen niet op hem, dus koos hij deze jonge vrouw, Vincent dus. (ik dacht even dat Vincent een jongen was) 'Ze is dertig jaar jonger,' zegt William, 'we zijn getrouwd en wonen nu hier.'
Hier is de partytent. 'We slapen in een caravan', zegt William,
'Durf je de hond te aaien?'
'Andere x,' zeg ik.

Ik draai me nog es om in het bed.
Luister nog even naar het liedje van John Denver: Grandma's Feather Bed
'...it was nine feet high and six feet wide
and soft as a downy chick.....
........


Auvillar
Maandag 9 oktober 2017