Een afgelegen boerderij

Vannacht slaap ik op een boerderij in the Middle of Nowhere. Ergens rond een uur of 4 in de middag kom ik aan, klop op de deur, er komt niemand. Ik roep: 'bonjours!' maar geen reactie.
De deur is los, ik ga naar binnen en loop een hal in. Er staan rekken voor pelgrimsschoenen; er liggen borstels en stapels kranten. Op de grond liggen verfrommelde kranten. Ik herken dat type krant: ze zijn gelezen (of niet) en daarna in schoenen gepropt om het vocht uit de schoenen over te nemen. Ik gebruikte kranten ook op die manier als mijn schoenen nat waren. Maar het is even geleden dat het geregend heeft. Echter de kranten liggen erbij alsof ze gister gebruikt zijn: in vochtige proppen op de grond.
Ik loop verder, een grote keuken in. Er is een lange eettafel, aan de muur hangen foto's waarbij de eettafel vol pelgrims zit, er is een bank met kleden en kussens, een piano, ik speel Fur Elise.
De keuken heeft een pastelgroen verfje. De koelkast staat vol cola en bier.

Ik ga maar es verder op onderzoek uit. Een trap leidt naar boven. Daar is een lange gang en slaapkamers met nummers op de deur, douches, toiletten. Ik kies in kamer nummer 7 een bed met een hoog houten voor- en achtereinde. Ga me douchen, was mijn kleren, hang ze buiten, schrob mijn schoenen en dan komt de boer. Hij betrapt me bij het schrobben van mijn schoenen in de gootsteen van het aanrecht in de keuken. Ik doe het met het afwassponsje, thuis doe ik het met de afwasborstel (mijn schoenen zijn me heilig)
De boer kijkt alsof hij liever niet heeft dat ik op deze wijze de keuken gebruik. 'dat kan ook buiten met een beetje water in een bakje', zegt hij. Maar verder vind hij het ok dat ik het huis al in bezit genomen heb. Bier drinken is 1,50 euro en cola een euro (maar ik hoef geen cola meer)

De boer woont in een huis iets verderop. Hij heet René en mist een stukje voortand. Vannacht ben ik hier alleen, gister waren er 2 pelgrims, zegt hij. De vorige week zat de tafel vol. Of ik bang ben. Waarvoor? vraag ik, maar daar komen we niet uit. Ik kan gebruik maken van de tuin XL, overal staan ligstoelen, er zijn schommels en een glijbaan. 'Bon installation', zegt hij (dat zeggen ze hier vaker) en 'doe de deur vannacht op slot, er wordt hier gestolen' 'Ik heb nix om te stelen', zeg ik. De boer lacht en vertrekt. Dan heb ik heb het rijk voor mij alleen.

De zon gaat onder in vurig oranje en rood. Ik sta er een poosje naar te kijken. Als het donker wordt ga ik naar binnen, warm linzen op uit een blikje, pluk druiven uit de tuin naast de deur. Drink bier en bak de eieren die René me bracht. Er ligt een fotoboek over het bedrijf. Ooit was het een boerderij met koeien, later met paarden en nu met pelgrims. Ik ben gestald waar ooit de beesten gestald werden. De handel rond pelgrims floreert hier op de route.

Ik ga naar buiten, de nacht op het franse land bekijken. De hond van het erf ligt voor mijn deur op wacht. Het is een vriendelijke golden retriever en het voelt veilig zo'n wacht voor de deur. De maan is rond en verlicht de nacht. Langzaam komen er steeds meer sterren bij.
De voordeur kan niet op slot, ieder kan zo naar binnen. Op mijn slaapkamerdeur zit wel een slot. Ik slaap er goed om.
Tijdens het ontbijt verschijnt René. Hij vraagt of ik goed sliep. Verder is hij niet spraakzaam en ik ook niet. Hij loopt wat door de keuken, ik zit te eten, hij stopt stokbrood voor mij in de toaster. En dan loopt hij weer van voor naar achter (het is een groot vertrek, je kan er trainen voor pelgrimstochten). Als ik klaar ben met eten, wenst hij me Bon Chemin en vertrekt om hout te gaan hakken. Of ik het licht strax uit wil doen.
Ik zeg: 'ok' en 'merci,' en even later stap ik weer over het pad, die vandaag naar Montcuq loopt.
(Het is een koude morgen en ik draag mijn muts en de nieuwe handschoenen van Elsbeth)


Montcuq
Vrijdag 6 oktober 2017