Masterproef

Vandaag loop ik weer een klere-end, een pokkeneind. Vandaag loop ik 28 km. Het is de Masterproef.

Ik wil me graag verontschuldigen door te zeggen: ik moet wel 28 km, het kan niet anders. Op het hele traject geen gite, geen herberg, geen onderdak. En dat is ook zo, maar niet helemaal. Er zijn wel plekken om te overnachten, maar die liggen op kleine afstand van Bach, waar ik nu een gite heb. En in een klein stukje lopen heb ik geen zin.
Maar... ik ben vooral nieuwsgierig naar mijn loopvermogen.
Ik had me voorgenomen: maximaal 20 km pelgrim! Maar ik heb die grens al lang opgerekt.
En nu wil ik weten waar mijn lijf toe in staat is.

Vandaar dus de Masterproef, lopen van Bach naar Cahors, achtentwintig kilometer.

Ik start gemoedelijk met een ontbijtje bij la Grange St Jacques. Van Mozes, de beheerder, mag ik brood meenemen, want er is waarschijnlijk nix te halen op de hele trip, zegt hij. Misschien op het laatste stuk nog een snacktent, maar de kans dat ie open is, is klein. Van David krijg ik een appel, hij zwaait me uit. Zelf moet hij eerst nog zijn voeten verbinden. Die zijn er slecht aan toe. Hij krakkemikt een beetje als hij loopt. Maar hij wil ook naar Cahors met die voeten, ik wens hem bon courage.

Ik loop voortvarend. Het is een tocht langs padjes en beige grindweggetjes. Weinig asfalt, geen dorpjes, geen cafe's, geen pelgrims. Ik loop soms langs boerderijen, met hier en daar een arbeidende boer. Het is hier ook herfst, de blaadjes verkleuren naar rood en geel, ze vallen op de grond.
Ik vind een adder. Hij ligt aan de kant van de weg. Het is een grote adder, zo'n anderhalve meter lang en zo dik als het magere stokbrood van een paar dagen geleden. Voor het stokbrood was het formaat schamel, voor de adder is het formaat behoorlijk. Ik kan hem goed bekijken, want hij is dood. Er is iets met zijn kop gebeurt, zijn bek staat open en daar kruipen nu muggen over. Ik zag onderweg vaker slangen, maar die is echt een grote slang, alleen dood, dus.
Ik loop en pauzeer, eet het brood uit Bach, de appel van David en dan loop ik weer. Pelgrims zijn er niet. De zon schijnt, het weer is fijn, niet te warm, maar lekker warm. Ik heb het naar de zin, trek eerst mijn jas uit en later mijn thermoshirt.

Maar ergens in de middag komt het moment dat ik er doorheen zit. Ik ben moe en wil relaxen in de snacktent waar Mozes over sprak. Ik bedenk dat ik hier en nu ontzettend veel zin heb in cola. Normaal heb ik die zin nooit.
Ik zag het gebeuren, pelgrims die uitgeput naar cola smachten. Ze zakten neer in een cafe en riepen: cola! wat ik nu nodig heb is een cola! (ik bestelde dan altijd een potje kruidenthee.)
Maar vandaag wil ik ook cola, maar er is geen snacktent, geen cola, geen cafe, geen kraampje met cola, geen herberg.
Waarschijnlijk is dit een teken dat het niet helemaal goed met me gaat. Ik denk aan fata morgana's en vraag me af wanneer het moment komt dat ik een colafles ga zien (die dan fake blijkt te zijn)

Ik kom aan in Cahors.
Zonder cola gefixt! (de zin is alweer verdwenen)
Mijn lijf voelt moe, en dat is toch best normaal na 28 kilometer.
Mijn heup laat zich ook een beetje voelen en dat begrijp ik ook, hij heeft echt zijn best gedaan.
Ik waardeer mijn lijf, inclusief botten en scharnieren.

En hierbij verklaar ik de Masterproef voor geslaagd!

Cahors
dinsdag 4 oktober 2017