God in Frankrijk

Vandaag loop ik een pokkeneind. Ik ben er helemaal klaar mee. Het regent. Het miezert. Ik loop in een natte, wattige wolk. Er is nergens een plek om ff te relaxen. Ik ga zitten op een muurtje waarvan het mos er zacht en uitnodigend uitziet, maar het is zeiknat en dus is mijn broek ook zeiknat. Ik loop maar door, hoewel ik me had voorgenomen om vaak te parkeren, te pleisteren (een break goed voor de botten, de spieren en alles wat daar tussen zit) Vandaag lukt het niet. Er is geen cafe, geen restaurant, geen afdakje, geen schuilplek. Er is geen eten. Eergisteren zat ik in een klein gat waar de plaatselijke epicerie bestond uit 2 planken met blikvoer. Ik versmaadde het, kocht er een mager stokbroodje die eruitzag als een dunne stok hard genoeg om mee te slaan. (doe maar een halfje) Ik at kastanjes, appels, vijgen, noten en paddo's. Kortom alles wat onderweg maar te snaaien viel.
De dag erna was het zondag. Ik kwam aan in Cajarc, wat een redelijke plaats is met intermarche's en supermarche's. Echter alles wat winkel, restaurant, cafe of bar is, was gesloten. Zelfs de kerk zat op slot.
Ik belandde bij de gite van Annie en Claude. At en sliep er goed en de volgende morgen snaaide ik zoveel mogelijk eetwaar mee voor de tocht van vandaag. Ik verwachte onderweg wel een cafe. En anders verwachtte ik bomen met vijgen en appels. Nix van dat alles. Ik liep op de broodjes en de appel van Annie en Claude.

Vandaag is het maandag. Ik loop een pokkeneind. En als ik uiteindelijk in Limogen-en-Quercy aankomt blijkt daar op maandag eveneens alles dicht te zijn.
En nu vrees ik dat morgen, in het volgende dorp, dinsdag alles op slot zit.....

In Limogen-en-Quercy beland ik bij de herberg van Maria en Joseph.
Maria verwelkomt me met een zachte glimlach. Ze neemt me mee naar de woonkamer met open haard. Biedt thee en koffie aan, of cola of bier. Ik mag kiezen. Joseph staat in de keuken en doet het werk en de verzorging. De herberg straalt welkom uit. Ik ben moe en uitgeblust na dat pokkeneind lopen, zak neer op een bank. Maria komt erbij zitten en praat wat Franse woorden tegen me. Ik knik en knikkebol. Even later neemt ze me mee naar een royale slaapkamer met 3 bedden. De kamer is voor mij alleen, ik douche en was mijn haar, droog het met een handdoek van Maria, (normaal geen handdoek, hier een handdoek) Dan sluit ik even mijn ogen in het comfortabele bed met lakens (normaal geen lakens, hier lakens)

Vervolgens begint de avond waarbij ik me god in Frankrijk ga voelen.
Om de tafel zitten 9 pelgrims: 6 Fransen, 2 duitsers en ik. Maria en Joseph staan vooral aan het hoofdeinde of lopen de ronde om het ons zoveel mogelijk naar de zin te maken. Tegelijk maken ze onderdeel uit van de maaltijd; ze eten mee. De maaltijd starten ze met een welkomstdrankje. Een glaasje witte wijn die smaakt naar amandelen. Lekker.
We krijgen veel groenten, voor mij is er vis en verder is er volop rode wijn, een streekproduct. Nogmaals lekker.
Naast mij zit Monica. Regelmatig zeggen we tegen elkaar: lekker. In Duitsland is dat hetzelfde woord als bij ons en tijdens het snijden van een geitenkaasje en het bestuderen van de fles wijn zegt ze tegen mij: 'bei uns sagen wir: wie ein gott im Frankreich'.
Ik knik en herhaal de zin in het Nederlands: 'bij ons is dat dan: als een god in Frankrijk'. We lachen, nemen een slok wijn en proosten nogmaals.
Zuinig met wijn is niet nodig, zodra de bodem in zicht komt verschijnt Josef met een nieuwe fles.
Ondanks al het Franse gekeuvel voel ik me erg op mijn gemak.
Gezellig, warm, wijn, lol en lekker: als een god in Frankrijk

Limogen-sur-Lot
Dinsdag 3 oktober 2017