Een gesmeerde motor

Ik loop. Kilometers. Het is een try out.
Vandaag loop ik 25 kilometer, een probeersel. Als ik niet meer kan moet ik toch verder, want zo is het traject. Er is geen tussenstop met bed en broodje ;) Ik wil me geen zorgen maken, maar zet er voortvarend de benen onder. De zon schijnt, ik ga vroeg op pad en loop met mijn lijf, benen en heupen alsof het nix is. Af en toe denk ik: wat voel ik? Dan denk ik aan de paddo's die ik een paar dagen geleden at. Toen dacht ik ook: wat voel ik? Voel ik misschien het gif van de paddo door mijn lijf trekken? En nu denk ik: voel ik nu toch mijn heup knarsen?
Maar zoals ik na het paddomaal van alles voelde maar geen gif zo voel ik nu ook van alles maar geen knars.
Ik denk nog even aan de woorden van Erik: 'Je bent gek als je dat hele stuk gaat lopen. Denk maar niet dat ik strax je rolstoel ga duwen (;-)'. Ik begrijp zelf ook wel dat ik met deze onderneming 'eigen schuld, dikke bult' op me laad. En soms denk ik ook aan versleten dijbeenderen die niet meer in de heupkommen passen.
Maar als je nix waagt....

Mijn lijf voelt aan als een goed gesmeerde motor. Afgericht op afstanden, stijgen en dalen; de spieren en de gewrichten gedragen zich alsof ze een verse APK achter de rug hebben.
Ik heb er lol in. Met Johnnie Walker voel ik me een walker. Mijn rugzakje kan heus nog wel wat minimalistischer, (al zou ik niet weten hoe) maar dat is van later zorg.
Hier en nu overweeg ik het traject van Glimmen naar Santiago. Lopenderweg maak ik een ruwe schatting: zo'n 2500 km. En als ik, zoals vandaag, 25 km per dag ga lopen dan wordt dat 100 dagen. Als ik dat weer uitsmeer over een royaal stelletje dagen dan komt dat op pak 'm beet 4 maand heen (Johnnie loopt ook terug). Ik zou er een sabbatical aan willen wijden.

En zo lopend droom ik voort. Ik maak van vreugde een paar luchtsprongen. Nog even en ik ga de lucht in. Dan vlieg ik een stukje over de kastanje en de notenbomen. Maar mijn vliegspieren zijn het probleem. Onderontwikkeld. Alleen in de nacht waag ik nog wel es een tochtje (of met een goeie paddo) dan ontsnap ik even aan de zwaartekracht......
Het veld en het pad liggen bezaaid met herfstvruchten. Met mijn schoen als gewicht kraak ik de bolsters van walnoten en al lopend steek ik ze in mijn mond. Ik pluk een appel en een paar vijgen.

Ik loop alle kerken en kapellen op de route binnen. Het bijzondere is dat ze open zijn.
Ik ga dan voor in zo'n kerk staan en zing: 'geest van hierboven leer mij geloven, hopen, liefhebben door uw kracht'.
Ik heb het verheven tot queeste. Een zoektocht naar geloof, hoop en liefde. Ik wil het afdwingen door dat lied zo in die heilige plekken af te vuren. ...wie weet daalt het neer...
Maar even los van wel of niet neerdalen: ik vind het mooi om vol overgave in al die kapellen, kerken en kathedralen dat lied te zingen.
Als een real pelgrim on the road....

Ik nader Figeac. Het eindpunt voor de dag van vandaag. Verbaasd bedenk ik dat mijn lijf het heeft gefixt!
25 kilometer lopen zonder geklaag of gepiep!
Als een gesmeerde motor!

:)
Cajarc
Zondag 1 oktober 2017