Vastgelopen

Vandaag is het een recht-toe-recht-aan stuk lopen. Het pad gaat langs een rechte vaart met daarnaast een recht fietspad. Geasfalteerd. 12 kilometer lang. Aan de andere kant van de vaart loopt het spoor en daarnaast is een autoweg. Ik hoor de auto's langszoeven.
Het frustrerende van de etappe van vandaag is dat na 12 km fietspad de route afzwaait naar het zuiden en gaat verder over (nogmaals) asfaltwegen.

Het wordt dus een dagje asfaltrocken.Nu houd ik niet van asfalt. De harde landing iedere x als ik mijn voeten neerzet. Na een dag asfaltrocken voel ik het in mijn lijf en leden. Dus loop ik altijd zoveel mogelijk in de berm als het over asfalt gaat. Soms met de ene voet in de berm en de andere op het asfalt. (als het niet anders kan)
En dan kom ik na een paar kilometer asfalt en berm bij een brug die naar de overkant van het water leidt en ziedaar! een weggetje door het gras! Geen asfalt maar gewoon een paadje over de aarde! Het spoor loopt ernaast.
Daar wil ik lopen!

Het is een prachtig pad en het loopt heerlijk. Ik begrijp niet waarom de route hier niet loopt.
Na een tijdje wordt het gras langer, er groeien kruiden en halmen die nu zaaddragen. Ik loop er gewoon dwars doorheen. Geen probleem.
Ook de struiken aan weerszijden van het pad dringen uitbundig op. Waren ze eerst nog bijgesnoeid voor een open doorgang, langzamerhand nemen ze steeds meer ruimte in beslag. Er groeien hier ook veel braamstruiken. Sommigen met lange uitlopende takken en scherpe dorens. Ze krassen langs mijn benen.

Naast mij lokt de spoorbaan. Wat een ruimte.

Na een tijdje komt het moment dat ik onder takken door moet kruipen. Met mijn be-panty-de benen kruip ik door zaaddragend gras en ander gewas. De zaadjes nestelen zich in mijn panty om zo voor verspreiding van het nageslacht te zorgen. Langzamerhand komt het woord 'worstelen' boven. Ik worstel me door het pad, door bomen, struiken, dorens en distels.
Opeens lijkt een geasfalteerd pad ontzettend functioneel en aantrekkelijk.

En dan komt het moment dat ik vastloop.
Ik kom er niet meer doorheen.
De braamstruiken hebben met hun lange uitlopers en scherpe dorens, al het gewas ondoordringbaar aan elkaar gebreid.

Dat is het moment dat ik me afvraag: en nu?
Ik sta er even stil van.
Teruggaan is een optie, maar die verwerp ik direct. No way ;)
Doorgaan is een optie, maar ik kom er niet levend doorheen. Dat begrijp ik ook wel als ik naar al die ondoordringbaarheid te kijk. Ik word levend ingebreid.
Ik kijk naar links: het water van de vaart, mwah.. ook geen aantrekkelijke idee.
Maar! het spoor is de kans!

Ik denk aan de waarschuwingsborden die in Schotland bij het spoor staan. Ze gaan niet over gevaar maar over boetes: '!!!! wees gewaarschuwd: een bekeuring van 1000 pond als u het spoor betreed!!!'
Dat betekent hier en nu dat ik moet zorgen niet gezien te worden. (Ik kan altijd nog in de braamstruiken duiken ;)
Dus ga ik met omzichtigheid het spoor op. Kijk links en rechts naar iets wat lijkt op een bekeuringsambtenaar. Niemand! Dus gaan!
Zo loop ik een tijdje over het spoor. Ik loer om me heen. Geen ambtenaar te zien. Aan de andere kant van het spoor is een hoog hek, maar na een stuk lopen zie ik een gat in het hek, steek snel over, gooi mijn rugzak door het gat en kruip er achteraan. Daar klim ik een aarden wal op. Ontsnapt!! Ik steek een stuk land over en daar is een asfaltweg! Hoera! Asfalt!

Uiteindelijk kom ik via het navigatiesysteem weer bij het geasfalteerde fietspad.
Mijn panty's zijn bezaaid van de zaadjes. Het zijn de enige beenwarmers die ik meeheb. Ze moeten echt nog een paar dagen mee. Met of zonder zaadjes. Dus als ik weer loop pluk ik zaadjes van mijn panty. De hele asfaltroute lang.

Auvillar
Dinsdag 20 oktober 2017