Het dorp en de krochten
Blijf op de hoogte en volg akke
01 Maart 2014 | Cuba, Havana
Soms heb ik geen inspiratie.
De dag is vol gebeurtenissen en aan het einde van de dag kan ik er geen verhaal van breien.
Vandaag is zo'n dag.
Ik zit in de witte schommelstoel op de veranda van villa Pupy te schommelen. Al schommelende sla ik witte deuken in de roze muur. Als ik de schade zie, schaam ik me en neem me voor voorzichtig te schommelen. Strax stort villa Pupy ineen door mijn toedoen. En dat wil ik liever niet.
Ik denk aan de weggelopen slaven. Dat is een pijnlijk onderwerp. Het hakt erin. Ik zie het beeld voor me van de slaaf met opgeheven hakmes tegenover de slavendrijver met opgeheven zweep. -In steen bij de krochten-
Vandaag bezocht ik de krochten. Grotten in de rotsen waar weggelopen slaven zich verscholen. Vroeger.
Er gingen allerlei gedachten door me heen toen ik door de krochten liep. Ik vroeg me af wat de slaven gedacht, gevoeld en gedaan hadden, toen ze daar aankwamen. Gevlucht. Ver van huis. Het woord -huis- voor een weggelopen slaaf. Ik vraag me af waar die was.
Het is er vochtig. Water drupt vanaf de kalkstenen boven mij. Grillige vreemde vormen, bij het licht van gloeilampen..
De nazaten van die weggelopen slaven zullen hier nog wel op Cuba wonen.
Samen met de nazaten van de slaven die slaaf bleven.
En de nazaten van de slavendrijvers, meesters en overheersers.
Het zullen je voorouders maar zijn.
Je zult hun overlevingsstrategieën maar geerft hebben. Of hun overheersingsstrategieën
De fiets waarop ik reed naar de krochten huurde ik via de donkere Cubaan. Hij is bijna zwart.
De familie van mijn casa is blank. Ze wonen tegenover de donkere Cubaan. De dochter van mijn casa stuurde me naar hem voor de fiets. Hij bracht me een achterbuurman. Die had een fiets. Een goeie fiets. Met versnellingen en een gesmeerde ketting.
Ik denk aan de landbewerkers. Met een hak schoffelen ze de velden.
Met 2 ossen en een ploeg met 1 schaar wordt de grond opengescheurd. Ik zie een man en een jongen.
Het verbouwen van tabak, een tijdrovende bezigheid. De winst op de sigaren gaat voor 90 procent naar de regering. De rest is voor de verbouwer. Als ik vraag wat ze daar van vinden, halen ze ze schouders op.
Ik denk aan de jongen die zijn hele leven in Vinales heeft gewoond. Hij wil er niet weg. Havana vindt hij te druk. Hij heeft een afro kapsel, ziet er leuk uit en probeert met mij te flirten. Ik snap er nix van en vraag hoe oud hij is. 24.
Ik denk aan de man bij het voetbalveld. Als hij om 5 uur binnenloopt heeft hij een fles rum in zijn hand. Hij neemt een slok en nog een. Even later staat hij te schreeuwen langs de kant.
De roze huizen, blauwe, groene en gele. Pasteltinten. Candy houses. Schommelende mensen op veranda's. Het leven lijkt er rustig. Alsof de tijd stilstaat. Toeristen komen en gaan. Overal worden kamers verhuurd in casa's particulare.
Locals en toeristen bezetten Vinales. Eten en drinken er. Luisteren naar muziek en doen de dingen die ze doen.
Zondag zijn er hanengevechten. Als ik ernaar vraag krijg ik geen duidelijk antwoord. Ze zijn verboden, maar gebeuren. Ik had het willen zien. Een kijkje in die krochten.
Maar zondag ben ik vertrokken, naar maagdelijk witte stranden.
Ik zit op een schommelstoel op de veranda van villa Pupy
Verhalen schrijven
Over het dorp en de krochten
Morgen ga ik naar Maria la Gorda
Duiken
28 februari 2014
De dag is vol gebeurtenissen en aan het einde van de dag kan ik er geen verhaal van breien.
Vandaag is zo'n dag.
Ik zit in de witte schommelstoel op de veranda van villa Pupy te schommelen. Al schommelende sla ik witte deuken in de roze muur. Als ik de schade zie, schaam ik me en neem me voor voorzichtig te schommelen. Strax stort villa Pupy ineen door mijn toedoen. En dat wil ik liever niet.
Ik denk aan de weggelopen slaven. Dat is een pijnlijk onderwerp. Het hakt erin. Ik zie het beeld voor me van de slaaf met opgeheven hakmes tegenover de slavendrijver met opgeheven zweep. -In steen bij de krochten-
Vandaag bezocht ik de krochten. Grotten in de rotsen waar weggelopen slaven zich verscholen. Vroeger.
Er gingen allerlei gedachten door me heen toen ik door de krochten liep. Ik vroeg me af wat de slaven gedacht, gevoeld en gedaan hadden, toen ze daar aankwamen. Gevlucht. Ver van huis. Het woord -huis- voor een weggelopen slaaf. Ik vraag me af waar die was.
Het is er vochtig. Water drupt vanaf de kalkstenen boven mij. Grillige vreemde vormen, bij het licht van gloeilampen..
De nazaten van die weggelopen slaven zullen hier nog wel op Cuba wonen.
Samen met de nazaten van de slaven die slaaf bleven.
En de nazaten van de slavendrijvers, meesters en overheersers.
Het zullen je voorouders maar zijn.
Je zult hun overlevingsstrategieën maar geerft hebben. Of hun overheersingsstrategieën
De fiets waarop ik reed naar de krochten huurde ik via de donkere Cubaan. Hij is bijna zwart.
De familie van mijn casa is blank. Ze wonen tegenover de donkere Cubaan. De dochter van mijn casa stuurde me naar hem voor de fiets. Hij bracht me een achterbuurman. Die had een fiets. Een goeie fiets. Met versnellingen en een gesmeerde ketting.
Ik denk aan de landbewerkers. Met een hak schoffelen ze de velden.
Met 2 ossen en een ploeg met 1 schaar wordt de grond opengescheurd. Ik zie een man en een jongen.
Het verbouwen van tabak, een tijdrovende bezigheid. De winst op de sigaren gaat voor 90 procent naar de regering. De rest is voor de verbouwer. Als ik vraag wat ze daar van vinden, halen ze ze schouders op.
Ik denk aan de jongen die zijn hele leven in Vinales heeft gewoond. Hij wil er niet weg. Havana vindt hij te druk. Hij heeft een afro kapsel, ziet er leuk uit en probeert met mij te flirten. Ik snap er nix van en vraag hoe oud hij is. 24.
Ik denk aan de man bij het voetbalveld. Als hij om 5 uur binnenloopt heeft hij een fles rum in zijn hand. Hij neemt een slok en nog een. Even later staat hij te schreeuwen langs de kant.
De roze huizen, blauwe, groene en gele. Pasteltinten. Candy houses. Schommelende mensen op veranda's. Het leven lijkt er rustig. Alsof de tijd stilstaat. Toeristen komen en gaan. Overal worden kamers verhuurd in casa's particulare.
Locals en toeristen bezetten Vinales. Eten en drinken er. Luisteren naar muziek en doen de dingen die ze doen.
Zondag zijn er hanengevechten. Als ik ernaar vraag krijg ik geen duidelijk antwoord. Ze zijn verboden, maar gebeuren. Ik had het willen zien. Een kijkje in die krochten.
Maar zondag ben ik vertrokken, naar maagdelijk witte stranden.
Ik zit op een schommelstoel op de veranda van villa Pupy
Verhalen schrijven
Over het dorp en de krochten
Morgen ga ik naar Maria la Gorda
Duiken
28 februari 2014
-
01 Maart 2014 - 18:37
Frank:
Geen nood, Akkie - maakt niet uit dat je zelf vindt dat je er geen verhaal van kan breien, van die dag. Een aantal schetsen, zoals hier, is net zo interessant.
Je hebt wat met krochten, de donkere kanten van het bestaan. Ik vind dat fascinerend. Als je daarover schrijft, hangt er een nevel van melancholie over je woorden, je zinnen. Ik ben daar nogal vatbaar voor. Noem het: het andere mysterie. Het raadsel dat we in wezen net zo min kunnen doorgronden als dat andere: dat van de heldere dag, het voorjaar, het belangeloos genieten van alles wat leeft, vibreert, positieve gevoelens losmaakt, enthousiasmeert, enfin, je begrijpt me. Tegenpolen. Het één kan niet zonder het ander, daaraan ontlenen ze hun identiteit, uiteindelijk.
Ik wens je veel plezier bij dat duiken, morgen, hou je haaks, pas goed op jezelf, wijk uit voor kwallen en andere pesterige waterbeesten, en misschien komt er weer een zeepaardje dat een zoentje wil geven, wie weet...
...liefs van Frank in Nijmegen. -
03 Maart 2014 - 10:22
Hilde:
Ik ben het helemaal eens met Frank uit nijmegen!Jij hebt de gave nu eenmaal, en ik geniet weer eens mee. Kan me je gedachtenlijn zo indenken...zou het me ook afgevraagd hebben. Villa pupy, wat een naam he, voor ons dan;-) Ben blij dat je ook af dn toe in een schommelstoel zit. In m'n gedachten zwerf je iedere vrije minuut dat je niet gevangen wordt gehouden of met enge beesten in bed ligt, door de krochten v cuba. Overwegen en inschatten welk mannelijk wezen veilig genoeg is en voldoende op afstand blijft, zodat je een verhaal met ze kunt delen, of zij met jou. Ik geniet er van!Uiteindelijk mag je deze mensen nog dankbaar zijn straks;-) ze leren jou heel wat over afstand, nabijheid, initiatief en terughoudendheid, aantrekkingskracht en niet te vergeten de dans tussen de seksen.
Wijs en ervaren kom je straks naar huis;-) Geniet van het duiken,wie weet is je volgende verhaal een sprookje;-) -
03 Maart 2014 - 16:09
Akke Kuipers:
@frank: tegenpolen , mooi beschreven!
de krochten naast de maagdelijk witte stranden die maria la Gorda ontvingen, na beroving. op die maagdelijk witte stranden overleefde ze, verre van maagdelijk.
@hilda: bij stukjes en beetjes word ik wijs. ik meende thuis te komen met een zak vol verhalen, misschien is er nog plaats voor wijsheid en ervaring -
03 Maart 2014 - 16:09
Akke Kuipers:
@frank: tegenpolen , mooi beschreven!
de krochten naast de maagdelijk witte stranden die maria la Gorda ontvingen, na beroving. op die maagdelijk witte stranden overleefde ze, verre van maagdelijk.
@hilda: bij stukjes en beetjes word ik wijs. ik meende thuis te komen met een zak vol verhalen, misschien is er nog plaats voor wijsheid en ervaring
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
