Mijn laatste dag in Havana
Blijf op de hoogte en volg akke
10 Maart 2014 | Cuba, Havana
Ik heb uren gelopen door Havana. Nu loop ik over de Malecon, de bekende boulevard langs zee. Het waait. Water spat over de zeewering, de boulevard op.
Uitgedroogd duik ik cafe Mundo in.
Zitten en kijken. Een mojito drinken.
Ik vraag me af of ik iets kan beschrijven van wat er gebeurt.
Aan de muur zijn grote glazen platen geschroefd.
Een foto en een gedicht in het Spaans.
Ik begrijp een beetje.
Het doet wat met me.
- poema 20
puedo escribir los versos mas tristes esta noche -
- discurso pronunciado con ocasion del Premio Nobel Literatura (1971) -
Ik weet niet wat er allemaal staat, maar er komt een gevoel binnen.
Een beetje denken en dromen.
-mas tristes esta noche-
Mijn gedachten laat ik zwerven.
De wind en de zee. Het opspattende water.
Naast mij aan een tafeltje een donkere man in gesprek met een blanke man.
Verderop een man alleen.
Dat gebeurt niet vaak. Mensen alleen. Ik let erop.
Ik zit ook vaak alleen en zie overal mensen samen.
Alleen.. dan is er ruimte voor een gedicht. Bijvoorbeeld in het Spaans.
- Mis hermanos negros de la Habana
negros del continente
al nuevo mundo habas dado
la sal que le faltaba
sin negros no respiran los tambores
Y sin negros no suenan
las quitattas -
(framento)
Hermanos zijn broers.
Dat weet ik van het cafe -dos hermanos- aan de kade in Havana
Voor mij op het tafeltje ligt het spaanse woordenboek. Ik ken een paar woordjes. Eigenlijk wilde ik allang Spaans leren.
Misschien moet ik dat strax serieus oppakken.
Daar ben ik niet zo goed in. Gestructureert spaans leren, inpassen in mijn dag.
Ik moet er tegenaan lopen. Het moet me aanwaaien. Zoals hier op de Malecon.
De wind, opspattend water en Spaanse gedichten.
Een auto stopt. Rood, dof en bijgeverfd. De schromen bumper als een grijns. Ze zijn mooi van voren, stinkend en roetbrakend van achteren. Die tegenstelling ik kom vaker tegen.
Mooie vervallen gebouwen met de glans van ooit.
Het meisje op de Prado. Mooi, jong. Een man hing in een touw aan haar oor. Andere mannen stonden klaar. In haar wimpers zag ik messen, kogels en geweren.
Ik was zo onder de indruk dat ik haar gekocht heb.
'Ik leg mijn ziel in mijn werk,' zei de kunstenaar.
De wind waait
parasols wapperen
mensen lachen
de zee beweegt, spat en schuimt
meeuwen duiken en zweven
Ik zit hier, zweef en duik.
mijn laatste dag
in Havana, Cuba
Uitgedroogd duik ik cafe Mundo in.
Zitten en kijken. Een mojito drinken.
Ik vraag me af of ik iets kan beschrijven van wat er gebeurt.
Aan de muur zijn grote glazen platen geschroefd.
Een foto en een gedicht in het Spaans.
Ik begrijp een beetje.
Het doet wat met me.
- poema 20
puedo escribir los versos mas tristes esta noche -
- discurso pronunciado con ocasion del Premio Nobel Literatura (1971) -
Ik weet niet wat er allemaal staat, maar er komt een gevoel binnen.
Een beetje denken en dromen.
-mas tristes esta noche-
Mijn gedachten laat ik zwerven.
De wind en de zee. Het opspattende water.
Naast mij aan een tafeltje een donkere man in gesprek met een blanke man.
Verderop een man alleen.
Dat gebeurt niet vaak. Mensen alleen. Ik let erop.
Ik zit ook vaak alleen en zie overal mensen samen.
Alleen.. dan is er ruimte voor een gedicht. Bijvoorbeeld in het Spaans.
- Mis hermanos negros de la Habana
negros del continente
al nuevo mundo habas dado
la sal que le faltaba
sin negros no respiran los tambores
Y sin negros no suenan
las quitattas -
(framento)
Hermanos zijn broers.
Dat weet ik van het cafe -dos hermanos- aan de kade in Havana
Voor mij op het tafeltje ligt het spaanse woordenboek. Ik ken een paar woordjes. Eigenlijk wilde ik allang Spaans leren.
Misschien moet ik dat strax serieus oppakken.
Daar ben ik niet zo goed in. Gestructureert spaans leren, inpassen in mijn dag.
Ik moet er tegenaan lopen. Het moet me aanwaaien. Zoals hier op de Malecon.
De wind, opspattend water en Spaanse gedichten.
Een auto stopt. Rood, dof en bijgeverfd. De schromen bumper als een grijns. Ze zijn mooi van voren, stinkend en roetbrakend van achteren. Die tegenstelling ik kom vaker tegen.
Mooie vervallen gebouwen met de glans van ooit.
Het meisje op de Prado. Mooi, jong. Een man hing in een touw aan haar oor. Andere mannen stonden klaar. In haar wimpers zag ik messen, kogels en geweren.
Ik was zo onder de indruk dat ik haar gekocht heb.
'Ik leg mijn ziel in mijn werk,' zei de kunstenaar.
De wind waait
parasols wapperen
mensen lachen
de zee beweegt, spat en schuimt
meeuwen duiken en zweven
Ik zit hier, zweef en duik.
mijn laatste dag
in Havana, Cuba
-
10 Maart 2014 - 09:30
Hilde:
Dus dat heb je gedaan, nog een laatste nuttige zwerftocht gemaakt! Je gaat Cuba missen denk ik...En ik met jou! Je bent vast al onderweg of bijna...naar Elsbeth. Ik hoop dat ze vrij kon krijgen en dat je nog weer kun genieten met haar, samen nu! Goede reis!Knuf v mij Hilde met een E ;-) -
10 Maart 2014 - 09:37
Hilda:
Een proef nu al een beetje heimwee in je laatste dag Havana!
Het is ook zo'n mooie doorleefde stad!
Jammer hé dat je steeds weer verder moet je zou er maanden misschien wel jaren willen vertoeven proef ik!
Wens je een goede vlucht en een paar mooie dagen op Curaçao!
Liefs! -xxx- -
10 Maart 2014 - 16:26
Frank:
Mooi en heel melancholiek bericht, Akkie.
Heb sterk de indruk dat je er niet voor het laatst geweest bent... en ook ik wens je behouden vluchten toe, en een heel goeie stopover op Curaçao.
Ja, zoals Hilda zegt: heimwee is wel een sleutelwoord, dat zul je nog geruime tijd bij je houden. Kan ook wel gemixt zijn met nostalgie, naar dat eiland dat een beetje in de tijd verloren lijkt (nog wel).
Maak het goed, liefs van Frank in Nijmegen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
