Ik ben een reiziger

Het vliegveld van Havana, Jose Marti International Airport.
Midden in de nacht arriveer ik. Ik ben op tijd en moet wachten. In grauwe slaperige rijen staan mensen voor incheckbalies.
Wachten. Koffers, tassen, rugzakken en mensen. Tussen paaltjes met touwen.
Aan het andere einde van de hal schuift een rij langzaam naar de balie. In mijn rij gebeurt nix. Om mij heen zakken mensen naar de grond. Strekken zich uit op tassen en rugzakken en vallen in slaap.
Ik ga er ook bij zitten. Liggen. Als een echte reiziger val ik in slaap.

Er ontstaat onrust om mij heen. Ik til een ooglid op. Er schuift iets. De rij schuift. Achter de balies zitten inmiddels medewerkers. Ik moet gaan staan en meeschuifelen. Met moeite til ik mezelf overeind. Schuifel en wacht. Voor mij worden een paar mensen teruggestuurt. Ze mogen niet mee. Ik sta in de rij voor vertrek van Havana naar Hato. Misschien zijn de regels hier wel strenger en wordt je zomaar, zonder duidelijke reden, in Cuba gehouden. Omdat je wenkbrauwen niet geëpileerd zijn, of een nachtjapon ontbreekt in je bagage, de baliemedewerker ruzie heeft gehad met een tante en zich wil afreageren.
Dan moet je blijven. In het cubaanse paradijs.
Lekker. Zon, mooi weer, bouwvallen en roetauto's, verkruimelde tafeltjes en wachtrijen voor zeeppoeder, pompstations en vertrekhallen waar het onzeker is of je zeept, pompt of verrekt (en dat is een onvervalste ;) freudiaanse verschrijving )

Ik besluit gewoon door te willen als reiziger naar Curacao.
Wat moet Cuba met mij en ik met Cuba? Moet ik mijn intrek nemen bij Pupy of Oralia? Divemaster worden of muziek maker? Laat maar, vandaag wil ik verder.
Het vliegveld is ingewikkeld. Ik moet luchthaventax betalen aan een balie ergens. Anders mag je echt blijven. Dat overkwam mijn dochter. Ze had geen geld meer voor de tax en dan kom je het land niet uit. Uiteindelijk is het goedgekomen, ze zit weer in Groningen.
Ook ik kom overal doorheen.
Maak een tussenlanding op Panama.
En reis door naar Curacao

Mijn dochter zou me halen met een geleende auto. Maar ze belt of ik met de bus of de taxi kan komen. Want ze woont op Curacao en daar kun je wel afspraken maken over gebruiken van een auto, maar dat zegt nix over daadwerkelijk gebruiken. Ze maakt het vaak mee en kan er niet goed aan wennen.
Ik geef er niet zoveel om. Bij reizen weet je maar nooit. Ik wacht op een busje naar Otrabanda. Daar wacht ik op een busje naar Suikertuintje. Bel haar en ze komt me halen. Op de scooter. De rem is stuk. Die zou gemaakt maar dat gebeurt niet zomaar. Dus doet ze korte stukjes en rijdt voorzichtig.
Ik wacht op haar en maak ondertussen een praatje met een man in uniform en dollarteken op zijn gouden voortand. 'Curacao is meer relaxt dan Nederland,' zegt hij. 'Daar gaat alles naar de belastingen. -De heb- die heb je hier niet. Hier hou je nog wat over.'
Hij grijnst zijn dollar bloot. Ik begrijp het.

Daar komt ze. Mijn dochter. Ik ben blij haar weer te zien. Met mijn rugzakken stap ik achterop de scooter. We gaan naar haar huisje en daar hoor ik alle verhalen.
Over de auto, de huisbaas, haar vrienden en vriendinnen. Het werk. De barbecue morgen. Duiken en allerlei Curaçaose mores.
En ze gaat terug naar Nederland. Eerder dan gepland.
Ze heeft veel gewerkt en is moe. Ik heb een nacht overgeslagen en ben moe.
'Reiziger vertel es wat,' zegt ze tegen mij.
En dat doe ik.
Vertellen over reiziger zijn, over avonturen en Cuba.