De duizend dingen en de prachtige dag

Het is een prachtige dag en ik doe duizend dingen.
Doe-duizend-dingen, dat is de d-rijm. Ik weet nix van rijm-soorten, en loop nu het risico op de vingers getikt te worden door de-duizend-doe-dingen te classificeren als d-rijm.
Vandaag kan ik die correctie aan. De zon start de dag, terwijl ik de dag start met uitslapen.
Heerlijk al uitslapend wakker worden!
De ontspanning doet samen met de zon haar intrede.
De normale ochtend gymnastiek onderga ik fluitend en als ik even later mijn appartement uitloop fluit Henk nootjes over de gang. Music in the air!
Vandaag is het mijn wasmorgen. Op het rooster staat dat ik een wasmachine gebruiken kan, maar Carolien is mij voor. Ze gebruikt beide wasmachines. Als ik wijs op mijn rechten, zie rooster, begrijpt ze het niet. Maar uiteindelijk wil ze mij wel een gunst verlenen en zonder die gunst kan ik fluiten naar de wasmachine. ..fluiten..daar is ie weer..

Sinds ik woon waar ik woon loop ik weer hard. Eigenlijk loop ik niet hard, ik jog. En dat spreek je uit als joggen, niet als sjoggen. Dat zei ik altijd als iemand zich sjokkend voorwaarts schoof, gehuld in nieuw trainingspak en op nieuwe loopschoenen.
Ik heb geen trainingspak, wel een versleten fietsbroek -tweewielers- op mijn bovenbeen. Multifunctioneel met schoenen uit het vorige millennium. Je begrijpt dat dat opzet is. Als mijn outfit geen flitsende indruk maakt, wek ik als loper geen flitsende verwachtingen. Mijn loopje oogt dynamischer dan mijn kleding. Tenminste dat hoop ik.
Naast mijn uitgekiende outfit is er nog iets wat het vermelden waard is als het gaat over joggen. Ik wil de zandgronden vermelden. Mijn lijf, mijn spieren en gewrichten die zich toevertrouwen aan het zand. Het is een goeie combi. Waarschijnlijk ben ik vanuit onder-bewuste motieven verhuisd naar zandgronden. De losse structuur. De vering die de zandgrond een natuurlijke zachtheid geeft. Het geeft vrolijkheid en hupsjes. (sorry)
Ik loop weer. Vandaag ook. Mijn lijf voel ik niet meer. Alleen de spieren, ze verheugen zich. Vroeger toen ik nog in de asfaltjungle woonde lag ik regelmatig in de kreukels na een ronde asfalt. Het was heavy en slopend. Ik verloor moed en pijnloze knieën.
Nu woon ik op zand. Ik slaap op zand. Loop en jog op zand, soms verleng ik de pas en land. Verend. De moed veert opwaarts mee. Zand.. aangenaam kennis maken..

Vandaag doe ik de duizend dingen. Fiets de stad in, koop henna, schapenkaas en glasplaten voor mijn cubaanse linosnedes.

De zon doet zo uitbundig haar best dat ik besluit mijn ligstoel van zolder te halen. Het is een zware houten stoel die ergens achter op mijn zolderdeel staat en ik krijg hem maar moeilijk te pakken. Dan zit mijn vinger klem. Tussen een scharnier. Ik schreeuw het uit. Het knelt en hulp is er niet. Ik moet mezelf te hulp schieten. De scharniergreep laat mijn vinger niet los. Ik trek hem eruit. Auw, auw, auw... Ik schreeuw over zolder. Niemand komt kijken, dus red ik me nogmaals zelf. Haal diep en vanuit mijn vingertoppen adem.
Daarna til ik de stoel de steile trap af , naar mijn terras, leg het kussen erin en daar is de zon. Het is heerlijk. Zo heerlijk dat ik besluit de stoel en de dag in te wijden met Hertog Jan. Lekker. Weldra heb ik nog een Hertog Jan te pakken. De vinger raakt op de achtergrond. Ik besluit een fietstocht te maken.

De Onner Polder stond al langer op het program en vandaag lokt de Onner Polder. Het is een ommelandse reis en Groningers weten wat ik daarmee bedoel.
Het Ommeland ligt om de stad en reizen door het Ommeland is een ommelandse reis. Logisch zou je denken. Toch zit er een dubbel laagje in dat woord. Ommelands gaat naast reizen door het ommeland over: lang en ver, omslachtig en verdwalen, onduidelijk en verrassend laat thuiskomen.
Je begrijpt mijn fascinatie.
Vandaag doe ik een ommelandse reis door de Onner Polder.
Ik fiets en fiets eindeloos door de Onner polder. Fietspaden, land en waterschappen trekken aan mij en mijn fiets voorbij. Volgens de plattegrond kan ik een ommetje maken en zo via een rondje terugkeren naar mijn casa (sorry, cuba) mijn appartement.
Tegen de avond stuit mijn fietspad op een gesloten hek. Er staat een bord en ik lees over de veerpont. Volgens de info op het bord is de pont tot 7 uur in de avond te gebruiken. Ik rammel aan het hek. Het helpt niet. Ik zie dat het bijna half 7 is. Strax is het donker.
Ik aarzel, treuzel, kijk en rijdt rondjes, zoek doorgangen. Het helpt niet.
Ik ga de weg terug. Mijn fietslamp werkt niet. Ik moet een beetje doortrappen.
Voor de wind fiets ik nogmaals door de Onner Polder. De reis blijft ommelands. De zon zakt in het water. Rood en oranje. Ik denk aan cuba. Het is mooi. Ik fluit en zing.

De dag nadert het donker.
Ik fiets. Ik verdwaal, vind de weg terug en beland in bekende streken.
Ik kom weer thuis.
Soms kom ik weer thuis en word blij.
Vandaag is zo'n dag.
Misschien voel ik me ooit thuis op de plek waar mijn huis is.
Vandaag liggen huis en thuis bij elkaar op de stoep.
Zomaar..
Als een verrassend slot aan een dag vol mooie dingen.