De nachtjapon van Oralia

Oralia vertelt me in het spaans dat er iets mis is met de tijd.
Vannacht als ik vlieg van Havana naar Curacao.
Ik snap er nix van. Ze braakt de woorden over me heen. Ik wordt er onrustig van. Ze wenkt me mee haar keuken in. Op een blanco stukje folder doet ze een schriftelijk uitlegpoging.
Aha! De tijd verschuift een uur! Zomertijd, wintertijd, zoiets.
Ik kan een uur langer slapen. Mooi.

Als ik even later in bed lig, bonst Oralia op de deur. Ik doe snel een hemdje aan. Oralia heeft een nachtjapon. Dat is een typische cubaanse dracht. Overal waar ik in casa's verbleef droegen vrouwen vanaf 7 uur 's avonds een nachtjapon. Geen nachthemd, die is frivoler; deze japon is degelijk en functioneel, geschikt voor de avond en de nacht en nergens anders voor.
De nachtjapon is een tot de kuiten reikende japon van een softe witte stof bezaait met kleine lichtblauwe en roze bloemetjes. In die nachtjapon gingen Maria van Pupy, haar dochters en buurvrouwen de avond door en de nacht in. Ze gingen er mee de straat op, ze keken erin tv, de buurman kwam langs.
De avond begon pas goed, als de nachtjapon was ingetreden.

Oralia kwam in nachtjapon aan mijn slaapkamerdeur. Ik stond in een minimalistisch hemdje tegenover haar. Ze sloeg zich voor het hoofd. Ze klapte met haar hand tegen haar voorhoofd, riep woorden in woest spaans. Ze keek wild vanonder haar gekrulspelde haar.
-gekrulspelde- ik vind het een beeldend woord. Haar dat vastgezet wordt met krullers en spelden en samen met een nachtjapon de vrouw van cuba in de steigers zet.

Ondanks de krulspelden en de nachtjapon schrok ik.
De woeste blik. Ogen die opwaarts rolden, de mond opengespert.
Ze trok me aan mijn hemdje mee naar de keuken, zeeg neer in haar schommelstoel en stak een sigaret aan. Ze bood mij ook een aan. Ik rook niet. Dat wil ik hier even duidelijk neergeschreven hebben. Alleen wat Cuba betreft maak ik een uitzondering voor sigaren. En vannacht voor de sigaret. Ik kon de spanning niet aan. Ongevraagd zette ik me op de andere schommelstoel en zo schommelden en rookten we samen. In stilte.

Toen Oralia uiteindelijk haar sigaret uitdrukte in de peukenbak deed ze dat met aandacht. Ze bracht haar linkerhand naar het bakje, pakte het op en bracht het bij de peukenhand. Vol zorg drukt de peukenhand het restant sigaret in het bakje. Even nadrukken en toen liet een grijns haar gezicht oplichten.
'Sorry,' zei Oralia.
Normaal spreekt ze een woordje engels, maar tijdens momenten van verstandsverbijstering, schakelt ze blijkbaar automatisch over op haar oertaal.
Ze vertelt dat ze zich heeft vergist.
Het uur, daar is wat mee aan de hand.
Aan de keukentafel met ondersteuning van pen en het blanco stukje folder, wordt me duidelijk dat het uur wel verspringt maar de andere kant op. Ik slaap dus 2 uur korter. Het uur wat eraf gaat plus het uur wat er eerst bijkwam en nu dus zorgt voor dubbel min.
Ik begrijp dat het ingewikkeld is, het kostte mij uren en een sigaret.

Niet dat ik nog slaap.
Ik ben verhuisd. Mijn kamer in casa Oralia wordt bezet door reizigers die een kamer willen met 2 een-persoonsbedden. Oralia kwam het vanmorgen overleggen. Ze kwam speciaal bij me zitten op het balkon. Ik vond het best en nu slaap ik in de slaapkamer van Oralia. Tussen haar jurken, nachtjaponnen, schoenen en foto's. Ik slaap op haar bed.
De slaapkamer van Oralia grenst aan de keuken van Oralia. In de keuken staat de tv aan. Dag en nacht.
Terwijl ik in het bed van Oralia lig hoor ik de tv en een hond, die met regelmaat het geluid van de tv overstemt.

Als ik uiteindelijk in slaap wegzak gaat mijn telefoon. Half 2. Ik moet eruit. Mijn reis naar Curacao beginnen.
Oralia is op.
Ik krijg koffie. Zwart, woest en laaiend.
En een knuffel.