Gewoon ademhalen

Vannacht sliep ik bij Santa Clara in Zumaia, een pension op de heuvel met uitzicht op zee. Ik had een kamer alleen, zonder slot met een 2-persoonsbed.
Ik zette, zoals altijd, de ramen open. De wind waaide de kamer binnen. Lekker om zo te slapen. Frisse lucht voor een verse hap adem.
Midden in de nacht hoorde ik het stormen. De wind ging woest te keer. Ik hoorde allemaal onbekende harde geluiden. Ik ging uit bed, sloot een raam, ging weer in bed en sliep verder. Opeens stormde een vrouw mijn kamer binnen. Ze knalde het andere raam ook dicht, zei iets in het Spaans en ging weer.

De wind.
Toen ik vanmorgen wakker werd waaide het hard, het regende. Ik besloot zo lang mogelijk te blijven liggen.
Ontbijten om 9 uur en dan verder trekken.
Ik probeerde 'geen zorgen'. Misschien wordt het een zware dag, misschien wordt het een makkelijke dag. Geen idee. Ik denk dat ik het kan. Zorgen maken helpt niet zoveel.
Dus trek ik een korte broek aan, een dunne regenjas en vertrek. Als ik achter de heuvels loop is er minder wind. Als ik omhoog loop word ik warm.

Ik adem lucht. De wind heeft de lucht ver weg gehaald. Van over de zee. Vanuit verre streken. Hier en nu voert de wind met grote snelheid de lucht aan mijn voeten, ze woelt door mijn haren. De wind omgeeft me. Als ik adem, adem ik de lucht die de wind aanvoert.
Misschien adem ik jou adem. Jou adem, uitgeblazen in een ander land, meegevoerd door de wind naar de Camino Del Northe, waar ik loop en adem. Lucht mijn lijf inadem . Ze strijkt langs mijn longen. Zuurstof voor mijn bloed.
Ik adem uit. De wind waait mijn adem weg. Naar andere oorden.

Verbindt mijn adem, verbindt de lucht mij met alles en iedereen? Met mensen en dieren, planten zelfs? Verbindt de lucht met alles en iedereen?
Gaat mijn adem buiten de aarde? Het universum in? Naar andere planeten? Stelsels?
Naar..... God?

Alles is verbonden.... ?

Het regent. De wind jaagt het water uit de lucht.
Door mijn lijf stroomt water. Vocht. Bloed.
Ik drink. Ik plas.
Ik drink het verse water. Zo oud als de wereld.
Misschien heeft een voorouder, ooit lang geleden, eenzelfde waterdruppel gedronken als ik. Hier en nu. Camino Del Northe, 2015.

Alles is verbonden.... ? Door lucht en water, stof?

Het duizelt me.
Ik loop. Beweeg me voort op een plekje over de aarde. Van Zumaia naar Ermita Del Calvario.
Heerlijk om zo te lopen. Er komen allerlei gedachten langs.
Ik probeer 'niet denken', maar 'zijn'. Kijken. Horen. Ruiken. Voelen (de wind en de adem)
Ik geniet. (heel erg)

Soms regent het. Soms stijgt de weg. Soms stijgt de weg sterk. Mijn knie doet een beetje zeer.
Over een paar dagen wordt het weer beter, zeggen medepelgrims. Dan gaat de zon schijnen.
Ik hou wel van dit weer. Aangenaam loopweer. Ik heb veel energie.
Ik kan het!
Het is gewoon een kwestie van ademen, water drinken en wat stuff.
...Stuff... Stof...
Sorry.. eten.