Ontmoetingen

Mijn reis startte met een opdringerige man.
Ik zat in de trein en hij ging tegenover me zitten.
Hij deed irritant, een Spanjaard. Ik verstond hem niet, hij boog zich dicht naar me toe en ik dook wat opzij. Hij zag het niet of begreep het niet. Met grote glimmende ogen keek hij me aan. Ik werd er benauwd van. Hij bleef maar staren, Ik pakte een krant en dook erachter. Hij gluurde om de krant, dus stond ik op en ging een bank achter hem zitten. Toen draaide hij zich om en staarde omgedraaid in de bank. Naar mij.
In het Nederlands vertelde ik hem de waarheid. Dat had geen effect. Twee Engelse mannen bemoeiden zich ermee. Dat hielp ook niet, hij pakte een van hen bij de armen. Toen spraken ze stevige woorden in het Spaans, er kwam een bekende van de opdringerige man en nam hem mee. Hij was bezopen.

Ik denk aan de tip van Sara. Een neptrouwring. Na de opdringerigheid van de bezopen man deed ik gelijk een ring aan de ringvinger van mijn rechterhand. Dat hielp. Tot nu toe heb ik geen vervelende mannen meer ontmoet.

Wel ontmoette ik Jose Antonio. Hij is niet uit mijn buurt te krijgen. Opeens duikt hij ergens op en loopt met me mee. Jose Antonio is een Spanjaard en praat Spaans. Praten lukt niet goed maar kijken wel. Glimmende ogen, ze lijken op de ogen van de man in de trein, maar dan een beetje minder glimmend. Soms loopt hij tijden achter me aan door het bos. Als we klimmen loopt hij te hijgen. Ik word er benauwd van.
Ik denk aan Heike uit Duitsland. We liepen een tijdje samen op. Ze vertelde dat dit haar negende camino is. Twee x de Del Northe. De Camino via de la Plata was ook heel bijzonder. Duizend kilometer, heet en heftig. Lange afstanden. Ik besloot ter plekke om die ook te doen. Hoewel... ik houd niet van hitte. Ik ben er slecht in. Als ik weer thuis ben ga ik uitzoeken of de via de la Plata ook koel gelopen kan worden.
Op een gegeven moment zegt Heike: 'Ik loop graag alleen dus laat ik je voorgaan.' Dat klonk zo simpel dat ik dacht: zo ga ik het ook doen. Zeggen dat ik graag alleen loop en dan alleen gaan lopen.
Dus zeg ik tegen Jose Antonio dat ik graag alleen loop en hem voor laat gaan. Hij kijkt me aan en glimlacht. Er verandert nix. Ik maak een handgebaar. Hij kijkt weer en glimlacht. Ik denk dat dit tussen Jose Antonio en mij niet werkt. Dus duik ik de bosjes in voor een plaspauze. Dat is een oude truck die vaak helpt.
Ook bij Jose Antonio. Hij loopt door en ik wacht in de bosjes. Ik kan altijd wel plassen, dus dat doe ik en wacht nog even voor ik verder loop.
Een kwartiertje later ontmoet ik Jose Antonio als hij op een bankje zit. Hij groet me vriendelijk en glimmend, staat op en loopt met me mee.
Het is een rustige en bescheiden man. We hoeven niet te praten.

Wat die bosjes betreft denk ik nog even aan de man waar ik de naam niet van ken. Hij liep achter me en ik moest de bosjes in. Daarom sloeg ik een weg in die van de route afweek. Ik liep een bosje in en zou bijna mijn broek laten zakken toen de man voor mij opdook. Hij gebaarde met zijn hand en praatte opgewonden. Ik zei dat ik iets in een bosje moest doen. Het hielp niet. De man wilde me bijna de bosjes uittrekken.
Toen ik een hurkhouding aannam lichtten zijn ogen op. Hij schudde zijn hoofd en verdween.