Een levensgevaarlijk pad en de redding van Maria

Het regent als ik vanmorgen op weg ga.
De belgen, Paul en Carlos, hebben zon beloofd. Ze zijn helemaal klaar met nat en grijs. En vanaf vandaag zou er zon zijn, zeggen ze.
Toch regent het meer dan voorgaande dagen.

Smalle paadjes voeren mij het bos in. Ik stijg een stuk maar daarna is het vooral dalen.
De Rother wandelgids zegt: ' We lopen links langs een boerderij op een door koeien gefrequenteerd (?) pad, dat na regen veranderd in een enkeldiepe modderbaan. Vlak daarna volgt nog een afdaling op een steil en glibberig pad. Het pad buigt naar rechts af, onder omstandigheden als zeer drassig pad... moerassige passage...niet onderhouden..slecht te belopen...'

Al die zinnen ondervind ik aan 'den lijve'.
Het is nat en soppig in het bos. Bomen druipen. Regen drupt. Het pad bestaat uit stenen, rotsblokken en een soort kleiachtig leem. Nu het zo nat is de laatste dagen, is het hele pad met kleiachtig leem besmeerd. Het is erg glad. Vooral dalen is lastig. Ik ga voetje voor voetje een stapje lager. Soms maak ik een schuiver. Als het kan houd ik me vast aan takken en boompjes.
Ik zie glijsporen van voorgangers.
Er hangen scherpe stekelige doorntakken over het pad. Met mijn haar raak ik verstrikt in zo'n tak. Ik denk aan Absalom. Hij reed op een paard, had lang haar, en bleef door zijn lange haar haken aan de takken. Het paard reed verder en zo hing hij tussen hemel en aarde. Het werd zijn dood.
Lang haar vind ik bijzonder mooi, ik heb het nooit gehad. Vandaag ben ik er blij om. Mijn haar reikt tot de schouders en dat is handig op pelgrimstochten, blijkt. Na wat geworstel ben ik los.

Inmiddels gaat het woord 'levensgevaarlijk' door mijn hoofd. Ik val, glij een stukje en moet lachen. Een vreemde reactie in combi met 'levensgevaarlijk'. Ik kan het niet helpen, soms regeer in onverwacht op het onverwachte. Tijdens het pelgrimeren leer ik dat te accepteren.
Het pad stort zich vol overgave naar beneden. Overal sijpelt water mee. Ook ik sijpel langzamerhand naar beneden.

Als ik uiteindelijk uitgeblust en half verkrampt van de inspanning beneden land, komt mijn lijf in opstand. Het ontbijt schoot erbij in vanmorgen. Ik bedoel, ik heb nix in mijn maag en nu wil ik ontbijt. Die is er niet.
Het enige wat er is, is Maria. In de vorm van kaakjes.
Ooit versmaad -mariakaakjes-, laat maar, nu is het zakje mariakaakjes in mijn heuptas, bijna een wonder te noemen. Samen met een paar slokken water kom ik zover op krachten, dat ik een tijdje later een dorp binnen strompel, waar een oudere vrouw me aanhoudt. De vrouw doet me denken aan Maria vol erbarmen. Ze wijst me de weg naar een cafe voor een stevige bodem in de maag. Ze ziet zo dat ik dat wel kan gebruiken.
Ze vertelt ook dat het weer een weekje geleden 'te heet' was om te lopen. Ze wijst naar de lucht. 'Om te lopen kan je dit beter hebben,' zegt ze. Het regent zachtjes.
Ze kijkt me vriendelijk en vol begrip aan.

Aan het einde van het gesprek vraag ik haar naam.
'Maria,' zegt ze.
'Ik heet Maria.'