Survival

Vandaag start ik de dag met een survival.
Om 7 uur loop ik de alberque uit een bospad in. En dan begint het. Over de hele breedte van het pad wordt het glad, gladder, gladst. De weg stijgt zachtjesaan naar boven en even later glij ik omhoog als een langlaufer die zich met ski stokken door de sneeuw afzet. In mijn geval met nordic walking stokken door de modder.

Al schuivend en glijdend kom ik bij een stuk bos met ontwortelde bomen, volgens de Rother wandelgids een stuk bos platgelegd door een storm. Overal liggen bomen met boomwortels. Dwars op en in het bos, dwars op en over het pad. Soms kan ik er omheen, soms kan ik er overheen.
Dan ligt er een enorme boom ontworteld en gestrekt over het pad. Ik kan er niet omheen en niet overheen. Ik hap naar adem en bekijk de situatie. De enige kans is: er onderdoor. Vijftig centimeter schat ik de hoogte van de doorgang. Proberen dus.
Ik doe mijn rugzak af en schuif hem gebukt zo droog en schoon mogelijk boven de blubber en onder de boom naar de andere kant, waar ik hem voorzichtig in de modder laat zakken.
Dan ben ik aan de beurt. Op mijn buik tijger ik boven de modder onder de boom door. Ik oefen dagelijks 'de plank' en dat komt nu van pas. Op mijn tenen en mijn handen 'plank' ik stukje voor stukje boven de blubber en onder de boom door naar de andere kant. Daar strek ik als een kat mijn kont en rug, ga staan en pak de rugzak, die modderig is. Als dat droogt wordt het lichtgrijs, weet ik. En dan schraap je er het meeste wel af.
Even later loop ik weer. Overal heb ik sporen van de survivaltrack. Mijn schoenen, mijn benen, mijn rugzak en mijn haar, alles is modderig..

Pelgrimeren is een bijzondere belevenis. Regelmatig gebeuren er dingen die ik niet verwacht. En dat kleurt de dag. Het leven is ook niet zo te plannen en soms komen er verrassingen of andere dingen langs. Ook op de camino.
Vannacht sliep ik op een slaapzaal met allemaal mannen. Zestien mannen en ik. De laatste dagen zie ik steeds minder vrouwen. Paul en Carlos, mijn Belgische vrienden, zeggen dat ik inmiddels de enige vrouw ben. Ze willen me wel beschermen. Zelf denk ik dat goed in staat ben me te redden en te beschermen. Laat ze maar op zichzelf passen.
Ze vertelden mij dat hun 'vrouwkes' niet wilden dat ze alleen op pad gingen. Als ik vraag waarom niet, zeggen ze dat iedereen die alleen vertrekt op pelgrimsreis met z'n tweeën terug komt. Daar hadden hun vrouwkes geen lust in en dus moesten ze samen.
Gister zeiden ze dat ze 's nachts ook wel op me wilden passen. De eerste helft van de nacht de een, de tweede helft van de nacht de ander. Ze giechelden als pubers.
In dat soort bescherming heb ik geen lust.
En ook verder red ik me.
Met survivalen en met mannen.
Ik heb de Belgen trouwens nog niet weer gezien.
Ik verwacht dat ze de survivalbaan niet hebben overleefd.