Verder omhoog

Waarom wil ik naar het noorden van Myanmar?
Ik kom geen toerist tegen die zegt: 'ik wil ook naar het noorden, naar Kachin-State.'
Ik hoor en lees verhalen over strijd tussen stammen onderling en tussen stammen en het leger. Daarom is het noorden voor het grootste deel afgesloten voor toeristen. En dat heb ik gemerkt. Ik wilde 'gewoon' van Hsipaw verder omhoog reizen naar Myitkyina, de hoofdstad van Kachin-State. Het mocht niet. Ik meende het-wel-even-te-regelen met de locals. Het lukte niet.
Ik moest terug naar Mandelay en vandaar zou ik, indien mogelijk, met de trein omhoog kunnen.
Toen ik speurde op internet las ik verhalen over beschoten treinen en aanvallen op dorpen, over geweld en granaten.
Ik las: 'laat je beter informeren en hang niet de onnozele toerist uit.'
En toen vroeg ik me af: waarom wil ik nou toch naar het noorden van Myanmar?

Toen ik op de valreep een ticket scoorde zei ik tegen Aung Aung van het guesthouse in Mandelay: 'Yes! I am happy!' Ik voelde me opgewonden. Ik zal naar het noorden!
Een uurtje later zit ik in de trein. Het is een 8-persoons coupe in een lange rij wagons, waarin mensen en goederen worden vervoerd. Ik deel een slaapcoupe met...mezelf.
Ik verken het apartement waar ik 24 uur in zal verblijven. In de stof van de banken zitten scheuren. Het kale schuimmatras ligt er soms bloot bij. Hier en daar is de stof weer aan elkaar genaaid met grote steken. Een bank zit onder de inktvlekken. Ik wrijf met mijn vinger langs de zijkant en krijg een splinter onder mijn duimnagel. Auw! De trein rijdt traag, schommelt en schudt soms zo erg dat ik van de bank gelift wordt. Een paar stoeien zakken erdoor onderuit. Ze willen niet weer omhoog. Het mechanisme lijkt versleten. Het bed boven mij hangt aan schroeven die half los zitten. Aan de buitenkant van de coupe staat: 'upper class'.
Ik maak het me gemakkelijk. Pak de slaapkussens en nestel me op de bank. Leg al mijn spullen om me heen. Kijk naar buiten. Lees een boek. Maak plannen. Schrijf een stuk verhaal.
En bedenk: waarom wil ik naar het noorden?

In het toilet lekt water uit het plafond langs de lamp en een paar electrische draden. Waarschijnlijk zit er een waterreservoir op het dak boven het toilet. Niet alles is hier in perfecte staat.
Die avond poets ik mijn tanden in de coupe op de stoel voor het raam. Ik spuug naar buiten. Het treinreisje doet me denken aan basic kamperen. Om half 7 is het buiten donker. Ik knipoog het licht aan, sluit de deur van mijn coupe en laat de rolluiken voor de ramen zakken. Het voel een beetje spannend nu het donker wordt en ik alleen door de nacht reis. Ik lees nog wat en klim vroeg het bovenbed op. Soms schudt de trein zo hevig dat ik ergens tegen aanstoot. Het bedhekje is lam. Om te voorkomen dat ik eruit val leg ik er een kussen tegenaan. Als ik het bed in of uit klim wacht ik een rustig moment af en ga dan snel omhoog of omlaag. Midden in de nacht stap ik naar beneden op de bank onder het bed. Het mechanisme van de bank zakt ineen, ik glijd uit en schaaf mijn enkel.
Ik probeer te slapen op het smalle bed. De trein gaat soms heftig tekeer. Ik houd me dan vast aan het bedhekje. Kussens en dekens vallen omlaag. Voorzichtig daal ik op en af. Uiteindelijk lukt het. Ik slaap. Word wakker In de vroege morgen en denk aan avontuurlijke reizen.

Onder weg zie ik land en aarde. Velden met geel gras. Koeien grazen er, bewaakt door koeienhoeders. Kuddes geiten. Zanderige paden. Smalle watertjes. Ondergelopen velden omwald door dijkjes. Irrigatiekanaaltjes. Palmen. Bomenrijen. In de verte mistige bergen. Af en toe passeren we een dorp. Overal zijn bamboehutten op palen. Ik zie mensen met een vietnameese hoeden. Een man draagt er een rood gebloemd jack en een bonte broek bij, hij rijdt op een fiets, alsof hij zo uit Vietnam komt. Mensen en landschappen veranderen nu ik verder noordwaarts reis. Ik zie veel groene bomen. Ook de dorpen zijn groener. Ik zie hopen afval en plastic.
Om 6 uur in de morgen scoor ik mijn ontbijt. Op een station van een vrouw die met een schaal dampend eten op haar hoofd rondloopt. Ik krijg een zakje zwarte rijst met gebakken tofu en balletjes gekruid met koriander. Het is een handeltje door het raam van de trein. Ik eet het met mijn handen. Het is lekker.
24 uur na vertrek land ik in Myitkyina.
Ik voel me ontdekkingsreiziger.


Van Mandelay naar Myitkyina
Woensdag 23 maart 2016