De paraplu

Hij roept en fluit naar mij, draait zijn fietstaxi tot voor mijn voeten en gebaart: 'ga zitten, ik breng je waar je maar wilt'. Ik wil naar Kiss Me, een terras aan de rivier. Ik pak mijn plattegrond erbij.
Hij knikt en praat een taal die ik niet versta; maar vooruit ik laat me rijden.
Hij rijdt de verkeerde kant op. Ik wijs naar de andere kant, maar dat helpt nix. Na een tijdje stopt hij en roept naar andere taxirijders. Hij gebaart naar mijn plattegrond, pakt het uit mijn handen en samen bestuderen ze het. Dan keert hij en rijdt terug. Hij legt iedere x zijn hand op mijn arm. Ik duw zijn hand weg. Hij ziet eruit als een jongen van 15. Soms staat hij op de pedalen om vooruit te komen. Uit zijn broek haalt hij een plastic zakje. Hij pakt er een gevuld groen blaadje uit, het is bethel quid, doet het in zijn mond en kauwt. Even later stopt hij bij een kruik onder een afdakje. Die staan hier en daar langs de kant van de weg. In de kruik zit water en er is een beker. Hij drinkt een slok en gorgelt. Dan spuugt hij een straal rood vocht uit. Dat doet hij een paar x. Hij schraapt zijn keel erbij. Ik doe mijn vingers in mijn oren en kijk weg. Even later rijden we weer en komen ergens bij de rivier. Kiss Me zie ik niet, maar ik ben er zat van. Maak een finish gebaar en ga van de bijrijdersplek.
Hij wil veel geld voor het ritje. Meer geld dan de treinreis van Mandelay naar Myitkyina. Ik geef hem de helft. Hij zwaait met zijn armen en gooit de woorden uit zijn mond. Ik zie straaltjes rood sap en ga uit de sputterzone staan. Ik schud 'nee' en loop weg. Als ik omkijk gebaart hij wild met zijn hele lijf. Het lijkt op drama. Het maakt me niet uit. Ik loop door.

Ik ga naar een terras met uitzicht over de rivier. Het loopt tegen de avond. De lucht hangt zwaar van donkere wolken. Ik bestel een biertje en bedenk dat ik lopend terug moet.
Ik kijk uit over de rivier. Het water is breed. In het midden is een eilandje. In de verte zijn bergen. Het begint te regenen. Het rommelt in de lucht. Ik zie een bliksemflits en besluit terug te gaan. Misschien is ergens een taxi en als die er niet is moet ik alleen door het donker.
Er is geen taxi. Ik loop de weg terug. Het regent. Het dondert en bliksemt. Er staan hoge bomen langs de kant van de weg. Ik word nat.
Opeens tikt er iemand, achter mij, op mijn schouder. Het is een vrouw op een fiets met een paraplu. Ze drukt me de paraplu in handen. Ik ben een beetje overdonderd. Wat.. een paraplu voor mij? ...zomaar? 'Nee, nee..', zeg ik en wil de paraplu teruggeven, maar de vrouw draait haar fiets en voor ik het weet is ze weg....

Ik ben moe van de 24-uurs reis en de afgelopen nacht in de schokkende en stotende trein. Ik voel me afgepeigerd en wil vroeg slapen. Ik strek me op het bed, krul me rond en.... voel de hardheid van het matras. Het is keihard. Ik sta op en inspecteer. Een matrasje van 5 centimeter op een houten plaat. Maar omdat ik moe ben, denk ik dat het moet lukken.
Het lukt niet. Ik voel al mijn botten. Ik draai en keer en wend. Ga uit bed, de gang op en zoek naar iets wat zacht is: kussens, dekens, een matras misschien. Ik scoor 2 minikussentjes. Samen met het hoofdkussen leg ik die onder mijn matras. Nu lig ik op hobbels, een bultbed.
Het wordt em niet. Ik kleed me aan en ga naar de receptie, om te vragen naar een ander matras. De man achter de receptie loopt mee en voelt het matras. Hij lacht en schudt zijn hoofd. Dit is het, daar moet ik het mee doen. Maar ik wil slapen, dus houd ik vol. Ik wil wat anders. Dan haalt hij de sleutel van de kamer ernaast. Met een zacht en dik matras. 12 centimeter schat ik. Wow! Als ik wil mag ik verkassen. Tuurlijk wil ik dat. Ik pak mijn spullen, verhuis, leg me neer op het bed en slaap.

Die nacht droom ik van een engel op een fiets, die met een paraplu boven me zweeft.


donderdag 24 maart 2016
Myitkyina