De terugblik

Op het laatst was ik alleen nog maar op reis, 9 dagen achter elkaar met het vliegtuig, met de trein en met de bus. En daarna was ik totaal uitgeleefd. Mijn lijf kwam in opstand. De diarree sloeg toe. Ze kwam en ging, maar aan het einde ging ze niet meer. Ze bleef en de heftigheid nam toe. Ik hield nix meer binnen. Op advies dronk ik gekookte cola (brrr) en een papje van yoghurt en groene theeblaadjes uit een theezakje (mwah..) Voor even deed het zijn werk, maar daarna zakte alles uit mijn maag weer naar beneden en het spijsverteringsstelsel sprutte het uit.
Moedeloos overwoog ik een dokter, maar besloot eerst tot een paardenmiddel. Die zette de hele zaak op slot. Ik vreesde verstopping. (help mijn lijf is echt van slag)
Daarnaast had ik een jetlag. Al die verschoven uren en overgeslagen nachten deden een aanslag op mijn gestel. Ik was moe, uitgeblust en kon niet slapen. Mijn lijf hing slap in de scharnieren.

Dagen later sla ik mijn ogen op en kom tot de ontdekking dat ik in mijn eigen huis ben; in mijn eigen bed lig, op een heerlijk superzacht doorzakkend matras. Mijn helderheid neemt hand over hand toe. Ik realiseer me dat ik op reis geweest ben. India, Andaman, Bangkok en Myanmar.

En nu waag ik me aan een terugblik: gewoon even sprutten ;) en beschrijven wat boven komt en aan het blog toevertrouwen..

Ik heb veel toilet-dingen moeten doen. Daar zou ik eindeloos over kunnen schrijven. Nu ik aan de reis denk schuift deze film langs:
'De bril is twijfelachtig. Dus probeer ik erboven te hangen. Met mijn blote voeten sta ik in een laagje bodemsmurrie. Van boven drupt het water langs de lamp en de electriciteitsdraden. Alles om mij heen schudt en springt. Ik houd me vast aan een handvat. De deur knalt tegen mijn benen en dat doet zeer. Met mijn voet probeer ik de deur vast te zetten. Al schuddend en meebewegend doe ik mijn boodschap. Als ik overeind kom stoot de deur tegen mijn hoofd. Mijn broek zakt in de smurrie. Ik kom tot de ontdekking dat 2 armen te weinig is.'
(en denk aan de baby in het kinderhuis in Bethel. Ze had geen armen)
Treinen in Myanmar is een tegenstrijdig genot. Het is heftig, verschrikkelijk en geweldig. Ik stapte op een middag in de trein. Legde mijn rugzak in het bagagerek en nam plaats in de coupe voor een 24-uurs reis. Er waren veel mensen en er was veel bagage. Op de grond lag een man op een matje. Hij zag er ziek uit. De vrouw die bij hem was vertelde dat hij geopereerd was aan en dat ze nu per trein terugreisden.
De trein in Myanmar glijdt niet over de rails zoals ik dat gewent ben. De trein springt als het ware van rail naar rail en landt daarbij met geweld op het ijzer. Al die schokken zetten zich door in de wagons, de coupe's. De trillingen en het geschud maakten dat we ons soms vast moesten houden aan raampjes en elkaar. Mijn rugzak werd uit het rek gelift en landde op een onderzittende reiziger. Een kind viel op de grond. Het toilet was een survivalactie.

Met de trein belandde ik in een hostel in de stad.
Steden in Azië zijn heet. Ik was moe ging op bed liggen, maar kon niet slapen. Ik was nat van het zweet. De fan zette ik op volle sterkte aan het voeteneinde van het bed. Toen voelde ik de warmte langs mijn lijf circuleren. Ik wenste me een kamer met airco, deed mijn ogen dicht en probeerde te ontspannen. Toen ik even later op mijn mobiel keek was het 20 minuten verder in de tijd. Ik sliep niet, de hitte hing als een klam deken over mij. Ik ging de gang op naar de kraan en maakte een handdoek nat. Terug in mijn bed legde ik de natte handdoek over mijn lijf. Nu sloeg de hitte naar mijn hoofd. Ik trok de sloop van het kussen, ging weer naar de kraan en maakte die ook nat. Met een natte handdoek over mijn lijf en een natte sloop over mijn hoofd koelde ik af en zakte in slaap. Even later ging het alarm op mijn mobiel. Ik moest eruit. De reis ging verder.
(In het huisje van Soorya en zijn familie is geen elektriciteit. Het dak is van golfplaten. Volgens Pauline wordt het daardoor extra heet. In de zomer kan het wel 50 graden worden)

Het eten was een ontdekkingsreis op zich. De groentecurry's en de moijito's, de avocadosalade, de tamarintsalade. Het was zo lekker, ik likte mijn vingers erbij af.
Het Indiase eten was spicey. Ik moest eraan wennen en daarna vond ik het lekker. In Myanmar mistte ik het.
Vaak at ik rijst of noedels als ontbijt, noedels of rijst als lunch, rijst of noedels als diner. Op het laatst kon ik er niet meer tegen. Laat maar, ik sla over.
(Ze zitten op een stoep met een ijsje. 2 mannen en 2 kinderen. Ze zien er welvarend uit. Ik ontdek dat arme mensen geen ijsjes eten. Arme mensen zijn schriel en mager, ze steken hun handen uit, ze bedelen, kijken je aan, vragen (rijst en noedels, ja graag))
India is het land van de tegenstellingen. Mooi en lelijk. Kleurrijk en grauw. Geuren en stank. Arm en rijk. Dik en dun. Bedelaars en geblindeerde auto's.
'Arriveer niet in het donker. Stap 's avonds niet in een taxi. Zwerf niet alleen rond in het duister. Bedekt je schouders en je benen. Kijk uit en let op.' Ik hoorde en las verhalen over de risico's die vrouwen lopen als ze alleen door India reizen. Ik was op mijn hoedde. Uiteindelijk stapte ik 's avonds in taxi's en reed mee achter op brommers bij vreemde mannen, zwierf door de stad in het donker.

Nyi Nyi was mijn gids in Mandelay. Achter op zijn brommer bracht hij me waar ik wilde. Hij was 47 jaar en ongetrouwd. Dat is ongewoon in Myanmar. Daarbij heeft hij ook nog een ongetrouwde zus en 2 ongetrouwde broers. Met elkaar wonen ze in een klein huisje. Ik mocht er zitten en kreeg een flesje energiedrank uit de grote koelkast midden in de kamer. Nyi Nyi trok een rode vlag van de NLD (National Leage for Democracy) uit zijn zak. Hij is lid van de partij en glimlachtte als we praatten over Aung San See Kyi.

Ik ga niet op vakantie. Ik ga op reis, trek rond, ontdek en zoek het avontuur. Ik ga voor basic en naturel.
Maar in Andaman was ik op vakantie. Ik glimlachtte er veel, voelde me relaxt en vrolijk, maakte er mijn 62e duik. Ik aaide er haaien ;) werd dol toen de dolfijnen langskwamen. Mijn hart sprong op van vreugde. Ik woonde in bamboehutten onder kokospalmen en mangobomen. Was toeschouwer bij de magische levenscirkel van de schildpadden. Ik zat midden in de nacht op het strand naast een eieren barende schildpad. En de volgende ochtend in alle vroegte hielp ik mee om de uit het ei gekropen schildpadjes naar zee te brengen.
Op Andaman las ik verhalen over de oorspronkelijke bewoners, de Jarawa's. Ik reed de Andaman Trunk Road dwars door hun woongebied.
Op Andaman was de zon mild, het strand wit, de zee blauw, het eten lekker.

Reizen is voor mij ontdekken en avonturieren. Onbekenden wegen zoeken. Buiten de paden van Lonely Planet gaan. Het kostte zweet en energie. Soms was het heftig en vermoeiend. Dan was ik alleen, zonder medereizigers in een gebied waar ik zelf de weg moest zoeken. Waar mensen net zo nieuwsgierig waren naar mij als ik naar hen. Daar was ik wit en bijzonder. Ik mocht binnenkomen in de huizen. Kreeg zoete thee met melk, rijstkoeken en stukken meloen. Kinderen kwamen kijken. Ik kreeg bruine handjes en verlegen lachjes. Zag knikkerende meisjes en voetballende jongens.
Ik voelde me welkom.

In het hoge noorden van Myanmar kwam ook de engel op de fiets
Ze gaf me een paraplu
...als bescherming.....