Litsvyanka

Als ik vanmorgen om half 3 mijn ogen opsla, staat Olga haar haar te kammen in de spiegel van mijn coupe. Ik gluur door mijn oogharen. Ze kamt wat af. Ik wil naar de wc maar dat kan niet want met haar gekam blokkert ze de uitgang. Het is een klein coupeetje en de spiegel zit aan de binnenkant van de deur, die dichtgeschoven moet staan, anders verdwijnt de spiegel. Als Olga eindelijk haar haar in orde heeft is Maria aan de beurt. Maria is 5 en heeft lang haar. Haar moeder doet een invlecht. Ik wil eruit en erlangs, dus ga ik uit bed en zeg: ' ik moet nodig pissen.' Ze verstaan het niet vermoed ik, maar ze gaan opzij, de deur gaat open, ik kan ontsnappen.
Volgens Karina zijn vrouwen in Rusland gesteld op een verzorgd uiterlijk. 'Zorg altijd dat je er perfect uitziet. Anderen hoeven aan jou niet te zien hoe het echt met je gesteld is,' zei haar Russische pianolerares. Ik voel me een slons.

Bijna de hele coupe stapt uit in Irkutsk. De Fransen met hun overmaatse rolkoffers. Rineke en Kenji. We nemen afscheid. Hun wereldreis is van start gegaan. Good luck!! Mijn Siberische familie, Olga, Maxim en Maria; ze vliegen naar Thailand. De Russische biermannen blijven, evenals de dames provodnitski.
Het is een volle boel in het smalle gangpad.
De treincommunity, ik voel het vertrek in mijn lijf.

Ik ga naar het dorpje Listvyanka aan het Baikalmeer. Daar heb ik een vertrek in het Dauria Guest House met douche, 2 persoonsbed en wifi, helemaal voor mij alleen. Het eerste wat ik doe is alles rond mijn mobiel. Het tweede wat ik doe ik douchen.
Het bevalt me allemaal. Ik voel me een beetje in de zesde hemel. Het reisje met de trein en nu hier midden in Siberië aan het Baikalmeer. Het is mooi, koud en zonnig. Het water, het dorpje, een beetje lelijk verzameld rond een lange weg langs het meer, ooit aangelegd voor een bezoek van Eisenhouwer aan Chroetsjov. Er lopen dwarswegen omhoog naar de bergen, ze verdwijnen in de wolken. De huisjes langs de dwarswegen zijn rommelig en ongeordend. Ik denk aan India en Myanmar. Met Karina en Yvonne loop ik omhoog naar een uitkijkpunt. Het blijkt een skipiste te zijn gehuld in de wolken. Uitzicht is er niet, maar wel chocolademelk en gluhwein. Ik heb liever water. En dat kan ook. Het is lekker sjouwen na 5 dagen zonder actie. 'Good for the exercise,' zei Anna.

Anna is gids rond het Baikalmeer. Ze vertelt dat Russen niet zomaar naar je glimlachen. Ze lijken gesloten, glimlachen betekend namelijk dat je een praatje wilt maken, wil je dat niet, dan glimlach je niet. En van oorsprong, ergens vanuit de verre voorouders, betekende glimlachen: je tanden laten zien en dat betekende: agressie. Smilen? Voorzichtigheid aan dus, voor je het weet heb je een heis te pakken.
Er zijn hier wilde dieren, ik zag een beer in de dorpsstraat, maar die leefde al op de eeuwige jachtvelden. Er zijn lynxen, wolven, vossen en rendieren. Er mag niet op geschoten worden en daarom zijn er nu zoveel lynxen dat dat nu wel weer mag. Ze komen de dorpen binnen en snaaien wat ze kunnen krijgen. Kinderen worden soms ook aangevallen. Ongewenst dus en daarom: neerknallen.
Anna vertelt nog veel meer. Ze is een spraakwaterval, erg interessant allemaal, maar ik trek al die info niet en zak wat weg.

Later de dag scoor ik nog een originele handbeschilderde matroesjka en een handgerookte omul. De matroesjka is Russisch moedertje die bestaat uit een complete familie als je haar opendraait en de omul is een vis uit het Baikalmeer. Mijn omul is gerookt door een man aan het begin van de straat waar het guesthouse staat. Beide zijn streekproducten en in Nederland is het aanschaffen van streekproducten een teken van zorgvuldig omgaan met milieu en omgeving. Ik kan dus scoren zonder mijn Nederlandse geweten te belasten.


Zaterdag 10 september
Listvyanka