Op blote voeten

Ze gaf me het boek 'op blote voeten door Australië' en zei: dat zie ik jou ook nog wel es doen, op blote voeten door Australië trekken'. Ik vond dat blote voeten niet exclusief aan Australië gelinkt hoeven worden en besloot tot trekvogelen op blote voeten. Te beginnen met dagelijks een paar uur blootvoets om uiteindelijk te eindigen zonder schoenen. Ik laat ze gewoon ergens liggen en dan brengen mijn naakte voeten mij naar het eindpunt

En daar stond ik dan met mijn rugzakje in vestingstad Naarden. Met schoenen aan de voeten loop ik het stadje uit op zoek naar zandwegen. Vooreerst worstel ik mij door geasfalteerde gebieden. Langs de karnemelksloot bij Naarden. Rechtsaf en eindeloos rechtdoor. Het rode kopje in de papieren gids als aanduiding van koffie-te-koop blijkt gesloten (altijd een teleurstelling). Daarna de bossen en dan heidevelden met zandwegen. Ze strekken zich voor mij uit. Ik trek de schoenen van mijn voeten, knoop ze aan mijn rugzak en ga. Het is een aangename dag. De zon is erbij. Ik loop een zandweg met aangrenzend een fietspad.
Al gauw stapt er een man van de fiets en begint een gesprekje over blote voeten. Dat hij dat ook deed. Ooit in een grijs verleden. Maar toen hij een keer in een stuk glas was getrapt was hij genezen. Eigenlijk past dat woord niet in dit verband zegt hij want het duurde even voor zijn voet genezen was. Sindsdien draagt hij altijd schoenen. Ik vertel dat ik es in een kapot bierflesje trapte. Het glas stak dwars door mijn voet heen. Het bloed was helderrood en stroomde eruit. Toen het uiteindelijk allemaal weer een beetje genezen was besloot ik om dat niet weer te doen.
'Waarom loop je nu dan op blote voeten? vraagt de man
'Nee dat bedoel ik niet,' zeg ik, 'ik bedoel: ik besloot om niet weer in bierflesjes te trappen'.
'Hmm', zegt de man en stapt op zijn fiets.

Even later ontmoet ik een schrijver. Hij is onderweg om een 5-daagse route door het Gooise landschap te beschrijven. Daarvoor wil hij in ieder geval 2 tochten lopen. Met die ervaringen en wat kennis over het gebied zal hij verhalen schrijven om de route onder aandacht van het plubliek te brengen. We lopen door een illusionair landschap zegt hij. Dit gebied wordt namelijk omzoomd door snelwegen, terwijl je de indruk hebt dat je ergens midden in de natuur bent. Maar dat is niet zo.
De werkelijkheid dringt tot me door. Ik hoor nu ook de auto's op de achtergrond. 'Maar dat is niet erg hoor,' zegt hij. Ik had dat toch liever niet geweten had. Nu hoor ik auto's en snelwegen.
Daarom vertel ik over mijn blote voeten experiment. Ik promoot namelijk blote voeten tochten, zeg ik. Misschien kan hij nog een alinea daaraan wijden? Hij belooft onze ontmoeting te beschrijven.
Het is een leuke man, we praten zelfs nog over andere dingen, maar na een tijdje slaat hij rechtsaf en ik ga links.

Mijn pad voert via oude postwegen over treinsporen naar Baarn.
Er liggen kleine steentjes op het pad. Ik doe mijn schoenen aan.
Ooit kunnen ze ertegen. Tegen kleine steentjes, tegen kiezels, tegen asfalt en stukjes glas.
En dat bierflesje? Volgens mijn zus heeft achteraf schrijven invloed op mijn fantasie. Alles wordt mooier, bloederiger, gevaarlijker, dramatischer.