Stilte

'Omdat stilte zeldzaam is geworden, besloot hij hier een stille plek te creëeren'.
Ik kom aan lopen bij een stille plek in Leuvenheim. Het is een landgoed met een sprookjesachtig huis omgeven door tuin, bos en natuurgebied. Vogels verwelkomen mij.
De vrouw die open doet praat. Dat soort geluiden. Ze vertelt over stilte, en hoe de vorige eigenaar dat wilde doorgeven.
En als haar man s avonds met een kettingzaag een boomstam zaagt vermaand ze hem: 'stilte graag'. Het gaat de man om een speciaal blok hout. Even later hakt hij er dunne plakken van. Vol enthousiasme vertelt hij erover en laat me zien wat je ermee kan. Bijvoorbeeld vogelhuisjes bouwen. Gemaakt van houtplakken die met een wig gespleten zijn. 'Dat is veel duurzamer dan gezaagd planken. Moet je kijken zo mooi!'. Ik deel zijn enthousiasme. Dat wil ik ook. Plankjes splijten van een houtblok en dan een huisje maken voor mijn huisroodborstje of voor de huismerel. Voor allebei kan ook.

De man probeert houten dakpannen te splijten uit het vers gezaagde blok, waarvoor de stilte moest splijten, en het ongenoegen van zijn vrouw opwekt werd. Maar hij kan niet anders: 'Dat moet ik nu doen. Het zit in mijn hoofd en dan kan ik niet wachten. Stilte of geen stilte. Het is een experiment'. Hij vertelt over een vriend die cursussen geeft in een andere manier van houtbewerken. Als plakken hout namelijk splijten op natuurlijke wijze blijven ze veel langer vrij van rot dan gezaagde plakken. Want die verstoren de structuur van het hout. Snap je?' Ik knik. Ja dat klinkt logisch. Voor dat inzicht mag de stilte wel even verstoord worden.
'In Finland en Zweden maken ze op die manier dakpannen en dat wil hij nu ook doen. Eerst voor het hondenhok en dan voor het kippenhok. Hij kijkt ook even naar het huis. 'Dat is wel een enorm dak', zegt hij, 'maar er is hier hout zat..'

Zo extravert de man, zo introvert de vrouw. Ze draagt het haar in een grijze bob. Ze lacht niet en wijst mij de vlieringtrap naar een zoldergedeelte waar ik mag slapen. Verder is ze spaarzaam in uitleg en mededelingen. Op mijn vraag mag ik een soepje in haar keuken warm maken. De tijd wil ze graag afgestemd zodat we niet samen in de keuken hoeven staan. Ze biedt me een zwarte weduwe aan, die in het schuurtje naast de houtblokken staat. Ze zit onder het stof, maar dat deert haar meer dan mij. Ze stoft de fiets nog even af en dan kan ik in het dorp een zakje soep gaan halen om in haar keuken op te warmen. Om 7 uur in de avond heb ik een kwartiertje de tijd. Ik haal gelijk een fles wijn. Dat leukt de avond in ieder geval op.

Bij de stilte plek hoort een bos met magische uitstraling. De bomen zijn oud en zenden zen-boodschappen uit voor de gevoelige antenne. Inmiddels ontwikkelt mijn ontvangstsysteem zich. Ik loop het bos in en word overvallen door rust en stilte. De bomen zijn groot, oud, majestueus. Ze hebben meer jaren geleefd dan ik zal leven. Het voelt alsof ze kennis en vooral ervaringen hebben opgeslagen en nu doorgeven. Aan mij, een voorbijganger. Een reiziger die komt en gaat.

Als ik de volgende dag vertrek begint de vrouw een gesprek over vaccineren. 'Ik laat me niet vaccineren', zeg ik. Waarop de vrouw een strenge blik op haar gezicht krijgt. Ze gaat ook harder praten. Mensen zoals ik, ze kent er meer, staan de oplossing van het corona-probleem in de weg, zegt ze. Nu weet ik weer waarom ik gesprekken over dat onderwerp mijdt. Ze leiden tot verwijdering en verscherpen tegenstellingen.
En splijten de stilte in mij.