Een slaapplek

Pelgrimeren vereist meer vaardigheden dan een loei eind kunnen lopen met een zware rugzak. Er komt nogal wat organisatiekunde bij kijken. En dat is niet mijn sterkste kant. Ik laat het graag over aan een medepelgrim, maar die is er niet.
Eergister nog kwam Antoine langs. Mijn pelgrimsmaatje van de via Lemovicensis. Ik probeerde hem te verleiden om een stuk mee te lopen. Naast een goed organisator spreekt Antoine Frans. Allemaal kwaliteiten die ik mis. Hij zei: 'nee, ik heb morgen een biljardwedstrijd, dat gaat voor'. Ik begreep daar nix van. Dus dronken we er een paar biertjes op en als slot wilde Antoine een wodka en ik nam een gin. Hij moest nog helemaal huiswaarts rijden, daarom bood ik nogmaals een slaapplaats aan en een tocht naar de abdij van Dinant waar ze Leffe brouwen en bedden hebben.
Het hielp allemaal niets. Bezopen keerde hij huiswaarts om de volgende dag de biljartwedstrijd te verliezen.

Ik kwam er daarna achter dat er in de abdij van Dinant ook niet meer geslapen wordt en daarmee startte het probleem van het regelen van de slaapplekken.
Antoine had voor die situaties altijd een oplossing. Hij dreigde dan met zijn pistool. Het verhaal van dat pistool heb ik beschreven in de via Lemovicencis. (Er speelde ook een jaguar in de verhalen) Dreigen met het pistool hielp altijd. Het opende deuren en bedden.
Maar wat had ik daar nu aan?

Gister besteedde ik uren om slaapplaatsen te regelen voor het laatste deel van het traject. Het leverde me geen bed op, wel stress.
Vandaag doe ik nog een laatste poging.
Op een steiger aan de Maas zak ik neer. Het water klotst, de wind waait en op de achtergrond een autoweg. Ik probeer daar via mijn mobiel een gite te regelen in Rocroi, het eindpunt van de via Monastica. Ze hebben er 7 bedden. Ik wil er 1.
Na wat nummers te hebben gedraaid wordt er opgenomen. In prachtige franse zinnen (die heb ik van Antoine geleerd) stel ik mijn vraag. Het antwoord gaat volledig in de ruis van taal, wind en golven op.
Uiteindelijk concludeer ik een 'ja-er-is-een-bed'. Maar misschien is de wens sterker dan de werkelijkheid.

Na dit succes probeer ik in Ognies een camping te regelen waar ze hutten voor een koopje aan pelgrims verhuren. Het koopje blijkt 150 euro per nacht te zijn. Zo koopkrachtig ben ik nu ook weer niet.

Gefrustreerd doe ik nog 1 poging. Ik krijg een vriendelijk man aan de lijn die mij in het Nederlands vertelt dat ik bij hem slapen mag. Ik mag er ook koken of in de plaatselijke friterie snacks halen.
En daarmee keert de kans om de via Monastica tot het einde te lopen.
Tot in Rocroi!
Bon voyage


De Ardennen
Vrijdag 24 september 2021