Picasso

Vandaag loop ik het laatste stuk van de via Monastica door het bos naar Rocroi. Er zijn geen mensen maar wel bomen. Soms staan er rechts naaldbomen en links een mixje van loofbomen, even later staat alles weer anders. Ik probeer zo oplettend mogelijk aanwezig te zijn. Awareness, dat begrip leerde ik bij de bushcrafters. Ik spied om me heen. Ontdek blauwe knoop en agrimonie. Cantharellen. Te lekker om te laten staan. Vorig jaar in de Alpen at ik omelet met cantharel. Maar ik heb geen eieren, vuur of koekenpan. 'Staan laten', spreek ik mezelf toe en loop door
Opeens steken er dieren het pad over. Lichtgekleurde roodbruine beesten. Ze lopen achter elkaar aan. Het lijken marters of konijnen, misschien wel dassen.

Als ik goed speur ontdek ik dierenprenten. Poepjes. Uitgespuugde en uitgepoepte bessen. Zaadjes.
Er gebeurt zo veel in het bos. Ik trek m'n schoenen uit. De zwarte plekjes onder mijn voeten voel ik nauwelijks meer. Ik zoek verbinding. Ga een poosje tegen een oude eik staan. Sommige takken zijn dood. De stam is met mos begroeid. Ik voel de rust van de boom.

Uiteindelijk kom ik in Rocroi. 11 dagen geleden startte ik in Vessem, Brabant. Nu ben ik 275 kilometer verderop in Frankrijk.
Ik heb er een Chambre d'hôtes bij mevrouw Jaschinski. Gister had meneer Michel dit adres voor me geregeld. Als mevrouw niet thuis was mocht ik links om lopen en op de veranda plaatsnemen, de koelkast opentrekken en een drankje nemen. Koffie of thee zetten. Naar boven lopen naar de 2e verdieping om kamer nummer 1 te nemen. Douchen enz.
Ik klingel een paar keer met een bel. Er komt niemand

Dan loop ik het huis in. Smalle gangen. Overal hangen schilderijen. Het huis is geverft in oranje, groen, blauw en roze, gemixt met andere kleuren. Een houten trap gaat naar boven. Ik kijk rond op de eerste verdieping. Doe deuren open naar kamers met bedden, een badkamer met een bad op pootjes. Loop nog een trap op. Op het bordje van mijn kamer staat: Picasso. Bingo. Ik doe de deur open. Deze moet ik hebben volgens het briefje van meneer Michel. Er staan bedden met bonte spreien. Een pauwenstoel. Overal spiegels.
Een badhoek.

Vooruit, ik zet mijn rugzak neer en neem een douche. Instaleer me in de pauwenstoel en beluister een podcast.
Dan gaat de deur open. Mevrouw Jaschinski. Ze kijkt boos en praat in rap Frans. Ik zit fout. Had beneden moeten wachten. Dit is niet mijn kamer. Ik moet inpakken en mee naar beneden. Waar is mijn mondkap? Ik ben niet gevaccineerd toch?
Ik frommel mijn spullen weer in de rugzak. Zoek een mondkapje. Loop de trap weer af. Ik moet wachten op de veranda. Jaschinski gaat een andere kamer voor me in orde maken.
Ik probeer een armzalig gesprekje in krakkemikkig Frans over de situatie. Het resultaat is mager.

Uiteindelijk beland ik op de begane grond in een spiegelkamer met keuken en bed. Als ik later de keukenkastjes opentrek zitten de spinnenwebben in de pannen.
Jaschinski brengt me een maaltijd. Ik twijfel over het pasteitje. En op mijn vraag krijg ik 2 bier.
Dat zuivert de zaak.
Proost


Rocroi
Zondag 26 september 2021