De nacht in de horreo

Als we aankomen bij Albergue O Logoso zegt Domingo, hij is beheerder van het hostel, dat we in de horreo kunnen slapen, een hoog huisje op palen waar hier in de regio graan en maïs werd opgeslagen, onbereikbaar voor muizen en ratten. Tenminste in vroeger tijden. Nu lijken de huisjes vooral nostalgische rommelhokjes.

Het aanbod blijkt een grapje. Domingo brengt ons naar de albergue, schoon en nieuw met gordijntjes voor de bedden. Echter ik voel beet. Daar in die horreo wil ik slapen en ga op verkenning. Het huisje staat op een heuvel en een ijzeren laddertje leidt naar een smalle langwerpige ruimte. Er liggen wat dakpannen, latten, een krukje. De vloer van steen, houten spanten. Geen matras of dekbed. En da's ook niet de bedoeling van Domingo. Zijn herberg is nieuw. Hij is er zuinig op. Geen matras en dekens de horreo in. Maar zijn opmerking om daar te slapen heeft mijn geest uit de fles gelaten. Dat ziet hij ook wel. Dus zegt hij: geduld.

Later op de avond neemt hij me mee de straat uit. Hij heeft een big bag met hooi voor me geregeld. Zijn aanbod voor het nachtje horreo. En nu kan ik niet meer terug. Dus slepen we de grote zak met hooi de heuvel op. Het ijzeren trapje omhoog. Ik maak er een bed van en dek het hooi af met de grauwe big bag. Domingo's moeder geeft me een gewatteerde satijnen deksprei met voile die zich voorheen over bedranden plooit. Hier bedekt hij frommelig mijn alternatieve matras. Uiteindelijk trek ik alle kleren aan die ik heb inclusief jas muts halsdoek en handschoenen, want volgens de familie van Domingo zal het koud worden. De wind waait. Tegen tienen kruip ik mijn slaapplaats in. Rosanne dekt me toe en verdwijnt naar een bed met matras en gordijntjes. Ik geef me over aan de nacht in de horreo.

Denk aan Manuel die met zijn hond al jaren over camino's zwerft, vluchtend voor de confrontatie met de dood van zijn moeder en zus. Manuel, zwerver, hij slaapt in parken, kerken en horreo's.

Ik lig, kijk en voel de zachtheid van het licht dat door de spleten tussen de stenen als speelse vriendjes binnen komt. Een slaapmasker is hier overbodig, oordoppen ongewenst, ze dempen mijn zintuigen. Hooi kriebelt zwarte stof mijn neus in. De wind door de opening bij de trap streelt mijn gezicht en verleidt me m'n ogen te sluiten. Het licht dooft langzaam. Geluiden verstommen en ik glijd een andere wereld binnen.

Tot de volgende ochtend hanen kraaien, vogels de dag inluiden en ik ontwaak.

Dankjewel Domingo, de beste nacht op de camino beleefde ik in jou horreo op een bed van hooi.

Fisterra

Zaterdag 20 mei 2023