Op reis naar Noord Andaman

Vandaag ga ik een lange reis maken en aankomen is maar de vraag. Pech, aansluitingen missen, dat alles en meer behoort hier tot de mogelijkheden. Ze overtreffen de mogelijkheden daarop in Europa. Als echte reiziger vind je dat avontuur. Ik twijfel of ik wat dat betreft een echte reiziger ben, ik wil graag vanavond aankomen bij Pristine Beach Resort, Kalipur, Noord Andaman. Maar ach, ik overleef een stranding onderweg ook wel.
Een auto rickshaw brengt me naar de ferry en daar moet ik wachten. De boot is vertraagd. Ik ga op de grond zitten en kijk om me heen. Er staan een paar toeristen en verder veel locals. Ik zie 3 westerlingen. Ze spreken Duits en lijken op een vader en moeder die hun zoon op Havelock hebben bezocht. Ze hebben grote koffers op wieletjes bij zich. Er is duidelijk iets niet in orde. De vader is geërgerd. Hij praat rechts en links. De moeder staat te wachten, de zoon loopt achter vader aan. Vader trekt een lange neus tegen een local met wie hij in discussie is. Ze wachten. Na een tijdje komt de local die de lange neus kreeg met 2 prints voor vader. Vader bestudeert deze aandachtig. Ze praten nog wat met elkaar en na een tijdje vertrekken ze. Terug het eiland op.

De tickets voor de ferry zijn voor toeristen niet eenvoudig te verkrijgen. Daar hoor ik verhalen over. Toen ik naar het ticketkantoor ging, moest ik later terug komen. Ik was te vroeg; 4 dagen tevoren worden ze uitgegeven. Ik hoor dat de regels voor toeristen ingewikkelder zijn dan voor locals. Ik hoor ook over willekeur. Daarom vroeg ik local John van de receptie of hij een ticket voor mij wilde regelen. En toen kwam het in orde.
Vandaag mag ik na uren wachten mee. De boot op. Ik ga naar Rangat. Een tocht van 3 uur met de boot. Het is warm op het dek. Eerst praat ik links en rechts met toeristen en locals. Later zak ik weg. Als de boot stilligt en aanmeert spring ik op en ga aan wal.
Een beambte checkt de Permits (visa voor Andaman) van de toeristen. Hij schrijft de nummers op zijn hand. Dan lees ik op een bord: Long Island ....maar daar moet ik niet heen! Ik zit fout en haast me terug de boot op. Net op tijd.

We varen door tot Rangat.
Daar ga ik aan wal en ontmoet 3 backpackers uit Engeland. George, Kate en Natalie. Ze willen ook naar Pristine Beach Resort. We nemen samen een taxi naar de busstandplaats. En daar hebben we geluk. De bus staat op het punt van vertrek.
Het is een volle localbus. Maar er is plaats achterin. We gaan voor een rit van 3 en half uur op weg naar Diglipur. Het wordt een heftig tochtje. Waarschijnlijk hebben localbussen geen schokdempers. We worden namelijk geschokt, getrilt, geschut en gejumpt. Vooral achterin de bus is het bingo. Het is even leuk, maar 3 en half uur is heftig. Ik heb geluk. Af en toe gaan mensen de bus uit en passagiers van de achterbank gaan naar voren. Nu heb Ik de hele bank voor mij alleen. Ik strek me uit en ga liggen. De schokken zijn dan minder heftig. En eigenlijk is het zo best wel comfortabel.
De weg is smal. Hobbelig en kuilig. Regelmatig moet de bus uitwijken voor een tegenligger. Als ik naar buiten kijk is er veel jungle, oerwoud, palmbomen, bananenbomen. Er staan hier en daar hutjes van bladeren. Mensen werken op het land.

Uiteindelijk bereiken we Diglipur. We stappen over op een bus naar Kalipur. Nog een half uur rijden. Het begint donker te worden. De duisternis treedt hier in om 6 uur.
En daar is Pristine Beach Resort! Het is gelukt!
Ik krijg een bamboehut.
Met een lekker bed.
Welterusten...


Kalipur, Noord-Andaman
22 februari 2016