Alleen op reis is levensgevaarlijk

'Alleen op reis dat durf ik niet. Er kan van alles gebeuren. Weet je dat wel?' ze kijkt me doordringend aan van boven het breiwerkje. 
Ik moet me verdedigen. Het is gevaarlijk wat ik doe. Riskant met een extreem hoog risico (volgens De RisicoAnalyse) 
'Ik neem pepperspray mee,' zeg ik. 
Die opmerking is fout. Pepperspray duidt op risico. Ik vertel haar het verhaal van de opdringerige man die mij zijn auto in wilde sleuren en de pepperspray. Ik had pepperspray. Onder in mijn rugzak. Gelukkig dacht ik eraan en toen het uiteindelijk goed afliep, was het eerste wat ik deed, de pepperspray uit mijn rugzak vissen en onder handbereik stellen. Daarna heb ik geen last meer gehad. Ik kijk triomfantelijk. De breister kijkt streng. 'Zie je wel,' zegt ze, 'Alleen reizen is levensgevaarlijk.' 

Ik begin me een waaghals te voelen die een rivier met ijsschotsen oversteekt. De kans is 1 op 2 dat ik het overleef. 
Ik denk aan het verhaal van de vliegenier in de oorlog. Zijn vliegtuig werd getroffen, ergens hoog in de lucht. Een vleugel vatte vlam. De vliegenier is toen onverschrokken uit het raam gestapt, de vleugel op en heeft het vuur gedoofd. 
Dat zijn de echte helden. Daar ben ik nix bij. 
Als ik met dat verhaal probeer te overtuigen zegt ze: 'Dat moet je nooit doen. Beloof je dat?' 
Ik beloof het haar. Ik stort nog liever neer.

Ik denk aan het verdwenen kunstgebit. Mijn zus komt af en toe bij de vrouw met het verdwenen kunstgebit. Altijd gaan ze samen zoeken. Overal. In de koelkast, onder de bank (de verdwenen goudbes lag ook onder de bank) in het ventilatierooster. Nooit heeft mijn zus het kunstgebit gezien of gevonden. Toch voeren ze elke x dat stuk weer op. 
Het drama van het verdwenen kunstgebit. De klucht van het verdwenen kunstgebit. Het mysterie van het verdwenen kunstgebit. 
Hoe vaker vertelt hoe mooier het verhaal.

Eigenlijk weet ik geen directe link tussen kunstgebit, gevaar en risico's. Wel  een indirecte. En reizen en avontuur liggen in het verlengde. 
Als mijn zus vertelt over het verdwenen kunstgebit gedragen we ons allebei op dezelfde manier als wanneer ik vertel over mijn tocht door de rivier met ijsschotsen en de man die mij zijn auto in wilde sleuren. De pepperspray die me ternauwernood heeft gered. De waarschuwingen van de breister. 
We hebben lol. We lachen. We ademen het avontuur in als we zo aan tafel hangen, de wijnfles als geestverruimer ertussen. 
Aan tafel hangen en avonturen doorspitten lijkt een veilige bezigheid die valt te scoren binnen laag risico. Het is schijn.

Voor het mysterie van het verdwenen kunstgebit moest mijn zus via de leuning van een wankel stoeltje de ventilatiekoker in, op zoek naar de tanden van de vrouw. Dat lijkt op de vliegenier die wankelend over de vleugel van het voortrazende toestel, het vuur doofde. 
Wat ik probeer te zeggen is dat er meestal een gebeurtenis voorafgaat aan een verhaal.  
Dat is niet altijd het geval. Soms valt er iets te construeren, maar bijna altijd liggen daar flarden van gebeurtenissen aan ten grondslag. Met wat fantasie als metselmortel kunnen die flarden aan elkaar gebreid (denk aan de breister) tot een interessant bouwsel dat vertelt als een verhaal. 

Vanwege die flarden moet ik op reis.
Het gevaar trotseren.
Extreem hoge risico's nemen.
En terug keren met een zak vol flarden
voor verhalen.

Nog een paar dagen.. dan ga ik..
Curacao en Cuba..