Een kijkje in haar wereld

Faishel is een vrolijke jongen. Hij staat met haar achter de bar. Vrolijke ogen. Grappig. Maakt makkelijk contact.
'Neem een sigaar voor hem mee uit Cuba,' zegt ze. 'Morgen brengt hij jou naar het vliegveld.'
Als we even later verder gaan zeggen we: 'Tot morgen.'

We maken nog een praatje in een cafe die aandoet als een hollands bruin cafe.
Daar werkt Pedro. Ze geeft hem een knuffel. 'Dat is zo'n lieve jongen,' zegt ze. 'En hij heeft zoveel meegemaakt. Hij komt van Jamaica. Hier is hij illegaal. Maar hij is altijd vrolijk en positief. Ondanks alles wat hij meemaakte. Hij is blij om hier te zijn, denk ik.'

Ik werp een blik in het leven van mensen op Curacao. Overal ligt een verhaal. Mensen vanuit veel delen van de wereld zijn hier. Ik ontmoet er een paar.
Fanny is bartender in dezelfde bar als mijn dochter.
'Ze is echt zo lief,' vertelt ze. 'En een hele goeie bartender. Ze is hier omdat ze een wedstrijd won. Als cocktailshaker. Je moet echt een praatje met haar maken.'
Fanny is hoogblond, vriendelijk en jong. Ze komt uit Hongarije. Haar familie woont ergens in een dorpje in het zuiden. Zij studeerde in Boedapest. Maar nu is ze hier. Tijdelijk. Ze gaat misschien snel terug. Dat is onzeker. En dat heeft weer met de baas te maken.
'Ze zijn zo gemeen,' zegt mijn dochter. Als ik haar verhalen allemaal hoor, begrijp ik een beetje hoe het er aan toe gaat in haar wereld.
'Waarom gebeurt dat zo?' vraag ik.
'Geldproblemen.' zegt ze. 'Eerst was het beter.'

'Luke is de beste bartender van Curacao,' vertelt ze. We gaan hem opzoeken. Hij werkt in een restaurant. Als ik eettent zeg, is dat fout. Gelukkig praat ik niet hard.
Het is het beste restaurant van het eiland en een beetje duurder, maar dat hoort daarbij.
De cocktail is lekker. Luke heeft samen met haar achter de bar gestaan. Hij heeft haar hoog. 'Ze is goed,' zegt hij.
Dan biedt de baas van het beste restaurant van Curacao haar een baan aan.
Ze gaat weg waar ze nu werkt. Daar is ze helemaal klaar. Ze heeft al een nieuwe werkplek. Daar mag ze andere bartenders coachen en trainen. Het klinkt goed.
Ze is wel blij met het aanbod van de baas van Luke.
Het is een eer. Ze houdt het in gedachten.

De laatste dag wil ze nog met me naar de dierentuin.
Voor tijgermuggen, zebravinken en meer exoten, vermoed ik.
'Misschien niet spectaculair,' zegt ze, 'Maar het lijkt me leuk.'
Uiteindelijk gaan we niet. Om kwart voor 11 zullen we naar het vliegveld vertrekken. En dan is er maar krap tijd voor de dierentuin.
Faishel is laat. Als ik vraag of hij van de tijd is, zegt ze: 'Hij is een Antilliaan.'
Ze belt hem. Hij neemt niet op. Ze wordt onrustig. Ik ook.
Ze belt nog es en nog es. Het helpt niet.
Ik vraag of er een escape is. 'Nee,' zegt ze, 'Alleen Moniek.'
Moniek is een van haar huisbazen en altijd thuis. Ze moet haar moeder eerst vragen. Een omaatje van 85. Oma vindt het ok en ik ben blij.
In de auto zegt Moniek: 'Je weet wel hoe dat gaat met moeders..'

Gelukkig.. meestal komt het goed. Om die gedachte te versterken is reizen goed.
Er zijn overal hobbels en ze lijken vaak groter dan ze werkelijk zijn.
En soms ligt de oplossing er naast.

Ik word gedropt op airport Hato.
Neem afscheid van mijn dochter. Het was prachtig!
Gelukkig zie ik haar over twee en halve week weer.
'Dan wordt het nog leuker,' belooft ze.
Ik zie ernaar uit.
XXX

20 februari 2014