Havana

Die auto's.. ze zijn nog mooier dan in mijn voorstelling. Felle doffe kleuren. Het lijkt of ze overgeverfd zijn. Niet gespoten maar gewoon bijgewerkt. Opgelapt. Met bobbeltjes, kneusjes en deuken. Ze hebben al een heel leven achter de rug. Vol verborgen verhalen.
Ik zie rode en groene en blauwe, oud grijs. Zelfs paars en geel. Ik kijk mijn ogen uit. Ik vind ze prachtig.
'Wat je inademt daar in Havana dat kan echt niet gezond zijn. Je kunt beter een pakje per dag roken,' zei Mariecke. Ze was hier een paar week terug.
Ik zie het en ruik het. Zwart roet walmt achter uit de old timers. En het stinkt. Overal. Naar uitlaatgassen. Roet en stank.
De andere kant of de achterkant van the big old cars.

Ik verblijf in de casa particulaire van Oralia. Calle Bruzon 123 alto. Het is een groot huis en ik heb een grote kamer en een ruime badkamer. Een huiskamer voor mij alleen en een groot balkon. Echt niet zo'n pissig balkonnetje als ik overal zie bij de hotels. Het is een huis met stijl. Het woord koloniaal schiet door mijn hoofd. Oud en stijlvol, maar een beetje vervallen. Prachtige oude plavuizen bedekken overal de vloeren. Het balkon is omheind met een uit pilaren gemetselde balustrade. Versierd met ornamenten. Wit en zacht oranje, een beetje verbrokkeld en verbladderd. Smeedijzeren schommelstoelen die even mooi zijn als oncomfortabel. De ijzeren cirkels drukken deuken in mijn rug en kont. Vandaag leg ik er kussens uit de bank van de huiskamer in. Ik weet niet of Oralia dat wel ok vindt. Ik krijg niet zo goed hoogte van haar. Ze lijkt afstandelijk en ongastvrij. Als ik vraag om water knikt ze, maar ik krijg nix. Ik ga nog es vragen en zo sta ik in haar keuken. Ze kijkt tv en doet rustig aan. Ik mag blijven staan, ze biedt geen stoel aan.
Ik ben de enige gast in het grote huis en Oralia de enige bewoner.
De plafonds zijn hoog. De deuren smal en hoog met veel ruitjes en randjes en opgelegde vakken in het houtwerk. Het glas in de deuren van de badkamer is beschilderd met kleine blauwe en groene bloemetjes.
Hoe worden al die huizen onderhouden vraag ik me af.

Als ik door Havana loop twijfel ik of er veel onderhouden wordt. De huizen zijn nogal vervallen. Straten opgebroken. Ik zie mannen met drilboren bezig straten af te breken. De boren maken veel herrie. De mannen werken zonder hoorbeschermers.
Er rijden auto's, maar als voetganger is er vrij makkelijk over te steken. Druk is het niet in vergelijking met andere capitals. Er lopen veel mensen. Hele rijen mensen verplaatsen zich door de straten.
Supermarkten zijn moeilijk te vinden. En ze verkopen weinig. Vanmiddag vond ik na veel vragen en zoeken een supermarkt. Er stonden veel mensen voor te schreeuwen en te zwaaien. Ze mochten niet naar binnen. Het leek op een opstootje om voedsel.
Toen ik later een andere supermarkt vond mocht ik wel naar binnen maar kon alleen water kopen. Daar was ik wel blij mee want ik had eerder uit nood een flesje cola gekocht. Omdat er geen water was.
Vleesloos lijkt ook ingewikkeld, alles wat ik tegenkom is vlees of met vlees.
Bij Oralia krijg ik een zacht gebakken ei als ontbijt. Ik krijg het er niet door. Ze vraagt wat er mis is met het ei. 'Ik lust geen zacht ei,' zeg ik. Eigenlijk lust ik helemaal geen eieren als ontbijt, maar bij al die schaarste schaam ik me daarvoor.
'Had dat dan gezegd,' zegt ze. Dat bedoel ik, gebakken ei als ontbijt, opeens stond het er.

Op het plein bij het Capitool proberen kunstenaars hun werk te verkopen. Er is een man die litho's maakt. Ik vind ze mooi. Ik ontmoet er Sandra, ze heeft de looks van een Europeaan. Duitsland, vertelt ze als ik haar vraag. We trekken een poosje samen op. Ze is hier al een paar dagen en maakt me wegwijs. Daar houd ik van. Contact leggen en ervaringen uitwisselen.
Ze weet een internetcafe te vinden. Als ik daar later op de dag gebruik van een wil maken kan dat niet. Alleen voor cubanen binnen het cubaanse net. Een Cubaanse jongen uit het internetcafe is erg behulpzaam. Hij stuurt me overal heen, maar nergens internet. Ook bij the information weten ze het niet. Of wel, maar zonder resultaat. Uiteindelijk vind ik een sjiek hotel met marmer en internet. Zelfs mijn eigen ipad kan ik er gebruiken.
Zolang ik in Havana ben is daar dus internet. Hoop ik.
Connectie met Nederland voor verhalen en meer.

Morgen maar es verder plannen.
Eerst bekomen van alle indrukken.
Ik heb uitnodigingen gehad voor Buena Vista Social Club. Overal in cafe's spelen de oude mannen. Een half uur lopen heen en terug.
Vanavond heb ik er geen puf meer toe.