Muziek is overal

De dag start ontspannen.
Ik zit op een ijzeren schommelstoel op het balkon.
Vanaf de straat klinkt luide muziek:' No women, no cry.'
Oralia serveert een heerlijk ontbijt. Ze verontschuldigt zich, er is geen ei, of ik een hotdog wil. Nee, laat maar, dan heb ik nog liever een ei. Ik krijg tomaat, met brood, ananas, banaan, een shake en koffie. Ze ontdooit, is meer toegankelijk dan gister, vooral als ik vraag of ik nog kan blijven.

Tegen 11 uur loop ik Havana in. Ik ben vrolijk, ontspannen en sta open voor contact en zo ontmoet ik Augusto. Meestal ga ik niet in op mannen die contact leggen, vandaag ben ik selectief en praat met hem. Hij nodigt me uit voor een speciale Cubaanse koffie. We praten over Cuba, geluk en het cubaanse en westerse politieke en economische systeem. De economie in Cuba is vrij problematisch. Dat had ik al gezien. Eenvoudig, vervallen en weinig luxe.
'Zijn mensen hier gelukkig?' vraag ik. 'Ben jij gelukkig?'
Het antwoord is niet zo duidelijk, alsof hij zijn land niet af wil vallen.
Hij heeft altijd in Cuba gewoond. Hij werkt als 'control de calidad', hij schrijft het in mijn notitieboekje, kwaliteitscontroleur. Voor sigaren. En of je hier nu een verantwoordelijke baan hebt of niet, ieder verdient hetzelfde.
In Nederland is dat anders.
Ik weet niet wat beter is.
Ik ken alleen het Nederlandse systeem. In Cuba zijn misstanden en in Nederland zijn misstanden. Ik denk dat de mensen in Nederland redelijk gelukkig zijn, maar waar geluk de maatstaf van is weet ik zo ook niet. Hij durft dat over Cuba niet te zeggen.
We praten over discriminatie. Die is in beide landen. Ik zou willen dat het anders is, maar misschien is dat een utopie.

We lopen naar het Capitool. Bij Havana vieja. De oude stad. Daar is mijn marmeren hotel met internet. Ik neem afscheid van Augusto. Het hotel voelt als een vreemde eend in de bijt van Havana. Luxe en sjiek. Het past niet, maar voor internet en wifi doe ik een moord. Laat dat duidelijk zijn.

In een park danst een klein dik meisje op muziek die overal is. Ze speelt met magere jongetjes. Ze rennen en springen over muurtjes. Zij klimt er moeizaam op. Op de knieën en dan klauteren. Op muurtjes zitten bijzondere mannen met rastahaar. Ze leggen oogcontact met mij. Dat is niet zo moeilijk. Ze zien er bijzonder uit. Leuk om naar te kijken. Als ze gebaren bij hen te komen zitten, loop ik verder.
Via openstaande deuren heb ik inkijkjes in wat daar achter ligt. Vervallen trapopgangen, groezelige binnenplaatsen, verkleurde gangen.
Jongens spelen slagbal met een ijzeren staaf en plastic flessedoppen.
Oude mensen zonder benen in stoelen voor deuren.
Muziek klinkt overal. Opeens dans ik, met een donkere man van de straat. Salsamuziek.
'I can't dance,' riep ik nog. Het hielp niet en even later dans en swing ik. Draaien en wervelen.
Na afloop wil de man van de straat me niet loslaten. Zijn hand stevig om mijn arm. Daar weet ik wel raad mee. Ik ben zo los. Controle fysieke beheersing noemen we dat in Nederland. De man praat slow, alsof hij onder invloed is.

Muziek is overal. Ik drink de beste mojito's van Havana, volgens de gids. In de bar van het oudste hotel, Inglaterra. (de allerbeste maakt Elsbeth en ik geloof haar natuurlijk)
De muziek is zo goed. Ik blijf hangen. Wil hier nooit meer weg.
Mannen met grijs haar.
Een gitaar, een basgitaar, drum en zang. Een saxofoon.
Muziek die snaren in mij raakt.
Vervoering.