Rijden in eendekopjesgroen

Het is een ford uit 1953.
Eendekopjesgroen.
De mooiste kleur voor mijn dochter toen ze klein was.
De klank en de kleur: - eendekopjesgroen - Herinneringen.

Jean is 26 en hij rijdt relaxt. Stopt wanneer hij moet stoppen en rijdt als hij moet rijden. Verder nix te melden. Op zijn korte haar na. Stekeltjes en van boven een kam. Die zie ik hier meer.

Een old timer! Yes ik greep mijn kans toen ik me realiseerde dat lopen niet te doen was. Dat zeiden mijn nieuwe vrienden uit het stamcafé met mojito's en musica tradicional cubana e internacional en vivo ..spaans het is helemaal niet zo moeilijk..
Ik wilde naar het cafe waar Ernest Hemminway ook kwam. Ik kom er niet binnen. Mensen staan in rijen voor de deur. Laat maar, denk ik, ik zie hem toch niet. Hij zit vast ergens op zee of misschien is hij allang de pijp uit. Dat kan ook nog.

Ik loop door en daar is het cafe waar ik gister luisterde naar grijze mannen, gitaren, zang en meer. Ik ontmoette er mannen uit Engeland en Noorwegen. We wisselden verhalen. Ze komen vanuit Europa 3 dagen naar Havana om daar in een cafe te zitten. Vandaag is de helft van het stel al terug. De overgeblevenen drinken bier. Ze klinken alsof het niet hun eerste biertje is. Als het glas halfleeg is bestellen ze een nieuwe. Waarschijnlijk zijn ze bang om droog te komen staan. Gister nam ik water. Ze konden er niet over uit. Vandaag doe ik bier. Daar zijn ze beter over te spreken. Om 12 uur in de middag. Lekker.

Ik vertel over mijn loopplan. Niet te doen, zeggen ze. Neem een taxi. 5 pesos, geen geld. Op aandringen van mijn nieuwe vrienden besluit ik dus een taxi te nemen. Ik zie gelijk mijn kans.
De mannen tappen door. Morgen vertrekken ze ook. Ze vertellen verhalen over jetlags en slapen en hotels en bier. Ik begrijp het niet allemaal, maar het klinkt als een interessant weekendje Havana.
Ik neem afscheid. Wens ze nog een goeie dag en een goeie reis.
'Doe voorzichtig,' zeggen ze.

Ik ga de oldtimer taxistandplaats op en kies. De mooiste. Eendekopjesgroen.
Ik word omringt door taxichauffeurs die mij een rit willen opdringen. Er zijn mooie opgepoetste auto's met open dak. Ik wil zo oud en versleten mogelijk. En alleen een open dak als die eraf geroest is. Dat lukt. With my head in the air laat ik me rijden door Havana. Ik praat met Jean over zijn auto. Hij lacht.
Ik kijk uit op een chromen embleem, voor op de motorkap. Dof groene verf. Eendekopjesgroen. Die speciale tint groen die dieper gaat dan de oppervlakte en geheimen fluistert.
Jean wil me dinsdag wel naar Vinales rijden. 60 pesos.
Mijn budget.. Cuba is duur. Zestig pesos trek ik niet. Dus boek ik de bus via Viazul.
Dinsdag om 9 uur in de morgen ga ik naar Vinales. Met de bus. Vier a vijf uur rijden.

Internet in Vinales? Iedereen zegt dat me dat niet gaat lukken. Maar ik ga het gewoon proberen.
Dus als de verhalen blijven stromen, dan heb ik ergens in een uithoek van Cuba connectie weten te maken.
En anders? Dan kom ik misschien ooit wel es weer boven water.
Duiken dat is het plan. Onder andere.
Caves, grotten, tabaksplantages en maagdelijk witte stranden (volgens de gids)
Verboden hanengevechten, wil ik die wel zien?
Fietsen en lopen.
Zwerven rond Vinales