Belevenissen rollen over straat

Ik zit in de bus. Van Vinales naar Havana. De terugreis is begonnen.
Zo zat ik nog met Maria van Pupy op een schommelstoel spaans te oefenen. Mijn woordenboek in de hand. In het spaans vertelde ik over mijn werk. Mijn huis. Mijn kinderen. Geld en reizen. Wanneer mijn vliegtuig vertrekt, waar ik verblijf op Curacao.
Ik ben onder de indruk van mezelf. Maria kent geen engels. Ik ken geen spaans, maar inmiddels hebben we dat allemaal besproken. In het Spaans. Zij begreep mij. Ik begreep haar. (meestal)

Met mijn rugzakken en wandelschoenen, ik heb bijna de neiging om te schrijven 'las botas para caminar', maar laat maar. Ik loop al. Naar de bus. Maak nog snel een foto van de biertank. Gister stonden er allemaal mannen omheen. Met lege waterflessen, die ze met een slang lieten vullen met bier. Ik was nieuwsgierig, maar de mannen waren opdringerig, schreeuwerig en ze keken nogal agressief. Ze stonden er al een poosje zo het leek en de flessen werden iedere x bijgevuld. Ik ben toen maar door gelopen. Maar nu heb ik de kans. 'cerveza 350ml 2.00 pesos', staat gedrukt op de zelfgefabriceerde bierkar. Een wankele constructie van golfplaten. Mosgroen geverfd.

De bus vertrekt, stipt om 2 uur.
Ik overdenk de afgelopen anderhalve dag in Vinales.
Gister reed ik met Roger uit the States achter op een brommer naar de kust. Ik had hem de avond tevoren opgedoken in een restaurant, samen eten en praten.
'Wil je mee naar de kust?' vroeg hij. 'Achterop de brommer?'
Roger voelde oke, dus zei ik 'ja.'
De weg naar de kust was eindeloos lang en werd steeds slechter. Eerst waren we al verkeerd gereden. Trouwens wat is verkeerd? Het was een prachtige route, langs een vallei. Mooie uitzichten. De weg eindigde bij een handvol huisjes. We moesten terug.
Het viel me op dat de mensen overal vriendelijk waren. Dat was ik niet gewend. Ze groeten ons gewoon, zonder bijsmaak of bijklank. Ook hele groepen mannen groeten vrolijk en lachend. Ik kon iedere x ongeremd zwaaien en lachen en 'ola' roepen. Ik voelde me de koningin die per brommer met chauffeur het volk groet.
Roger, dat is het geheim, bedacht ik. De combi. Een vrouw alleen wordt anders begroet. Daar zit vaak een bijsmaakje aan.

De weg wordt slecht, slechter, slechtst. Er is nauwelijks tot geen verkeer. We moeten steeds uitwijken voor kuilen en gaten.
Opeens duikt de brommer, stuitert, wankelt en daar liggen we. Onderuit. Ik land op Roger, hij landt op de weg. Ik hoor hem vallen.
...oei... auw...
...er flitst van alles door me heen.... Cuba.. alleen.. ongeluk..
maar ook: we reden niet hard...misschien valt het mee...
Het is een kuil. In de schaduw. Ai...
Voorzichtig kom ik overeind.
Trek de brommer omhoog.
Ik heb een paar wondjes. Roger heeft meer plekken. Wondjes. Bloed. Zijn rug doet zeer. Langzaam komt hij overeind. We kunnen allebei staan, lopen en bewegen. Nix gebroken.

Na een poosje rijden we weer. Voorzichtiger. Het gaat. We gaan door, verder. Naar de kust. Rijden weer verkeerd. Vinden uiteindelijk de weg naar Cayo Jutias. Een lange weg die door zee loopt. Ik denk even aan de afsluitdijk.
We komen bij zee en strand.
Het wordt een avontuurlijke tocht. Bijna komen we zonder benzine te staan. We fantaseren al over kilometers lopen met een jerrycan benzine. Niet nodig. Ergens onderweg vinden we een benzinestation. We slaan de pizzabakker langs de kant van de weg over. Je moet wel erg veel zin hebben wil dat erin gaan. Vermoeid, met rammelende maag, en zere botten, vooral voor Roger, komen we uiteindelijk in Vinales.

Ik begon te wennen aan Vinales. Het ritme, de rust, de mensen, veranda's en schommelstoelen. Zoete kleurtjes. Bijna begon ik het een mooie plek te vinden.
Eigenlijk wil ik gewoon schrijven: 'Vinales vind ik een mooi dorp met een prachtige omgeving.'
Laat ik het maar gewoon doen.
En verder trekken.
Naar Havana