De bus van Salem naar Madurai

De bus van Salem naar Madurai en de vergeten Lonely Planet


Om 2 uur stap ik in Salem op de bus naar Madurai. Volgens Pauline kom ik dan om 5 uur aan. Op de ticketprint staat 6 uur. Ik ga het zien.
Pauline en Christien brengen me samen met de chauffeur van Bethel naar de bus en zwaaien me uit.
Naast mij bij het raam zit een vrouw met een klein jongetje. Ze hangt en zucht. Na een halfuurtje gaat ze staan zegt: 'excuse me' en wil voor me langs. Het jongetje blijft naast me op de bank. Ze loopt naar voren en zegt iets tegen de chauffeur. De bus stopt langs de kant van de snelweg. Even later staat ze buiten. Mensen uit de bus kijken hoe ze overgeeft.

Alles loopt gesmeerd. De bus heeft snelheid. We stoppen bij een eettent langs de kant van de weg. Vanmorgen heb ik 3 kokosnoten leeggedronken. Pauline leerde me hoe je die leegdrinkt. Gewoon je mond aan het gat en dan rustig naar binnen drinken. Bij de derde kokosnoot kon ik het. Maar nu moet ik iedere x plassen. Voor ik vertrok uit Bethel moest ik. En onderweg in de auto moet ik weer. Maar we hebben niet zoveel tijd. Er is veel verkeer en de bus wacht niet. Gelukkig in een hotel vlakbij de busstopplaats kan ik nog net even naar de rest room. (de wc dus)

Rond 5 uur stopt de bus bij een tolstation en rijdt niet verder. Geen idee wat er aan de hand is. Langzamerhand gaan de mensen de bus uit. Eerst de mannen. Zo werkt dat in India. Ik leer steeds meer. Mannen en vrouwen en het verschil ;)
Gister had ik een uitstapje met 3 mannen naar de watervallen. Je kon daar een bad nemen, dus liep ik naar beneden, maar werd teruggefloten. Het openbare bad is alleen voor mannen. Vrouwen mogen ergens anders baden. Afgescheiden binnen de muren.

De achterkleppen van de bus staan open, de motor is zichtbaar. Mannen staan eromheen, bukken kijken, voelen, slaan op de motor. Gereedschap erbij. Er wordt gebeld.
Het duurt en duurt.
Dan komt er een localbus langs. Een paar passagiers halen snel hun bagage en springen op de bus. Voor de kans tot me doordringt is de bus weg.
Ik wacht. Het duurt. Ik hoor dat het uren kan duren. Mijn medepassagiers zijn zo te zien allemaal locals, geen toeristen. Engels is moeilijk. Mensen praten Tamil. Sommigen praten wat engels, maar zijn moeilijk te verstaan. We staan op vluchtheuvels bij het tolstation. Ik bedenk opties. Wachten is een optie: geduld ;)
Liften is een optie: riskant. Een langskomende bus is een optie. Ik haal mijn rugzak uit de bus om klaar te zijn als er een kans langskomt. Die komt een kwartier later. Ik spring erop. De achteringang. Ik vraag 'Madurai?' Reacties klinken als 'ja'.
Achterin een bus is voor een vrouw niet oké, dat wist ik niet, maar de busassistent wijst me naar voren. Ik wring me langs de mannen. De bus is vol. Voorin de bus zijn de vrouwen. Ze zitten en staan nog meer gepropt dan achterin. Ik word bekeken. Aangestaard.
Vrouwen zitten en staan tegen elkaar. Ik maak een praatje. Vraag of de bus naar Madurai gaat. Dat blijkt niet zo te zijn. Het is iets met een tussenstop. Ik begrijp niet alles en pak mijn Lonely Planet gids.

Oeps... geen gids.

Ik bedenk dat ik de gids in de stoelzak van de vorige bus heb gedaan.
En dus... laten liggen.. De stress slaat direct hevig toe. Wat moet ik zonder Lonely Planet? Alle informatie over Zuid India staat in de Lonely Planet. Ik kan me hier echt niet redden zonder mijn Lonely Planet. Ik wil uit de bus om terug te lopen. Als ik naar buiten kijk realiseer ik me dat dat geen optie is. Ik vraag de busassistent. Ik praat met een jongen die adviseert te bellen. Ik praat met Lachsmi. Ze moet ook naar Madurai.
Ik bedenk uiteindelijk dat ik het ook zonder Lonely Planet wel redt.

De bus is overvol. Er stappen steeds meer mensen in de bus. In de vrouwenafdeling is er nauwelijks plaats voor voeten. Uitstappen is niet eenvoudig. Een zwart gesluierde vrouw zit met 2 kinderen op de vensterbank in de voorruit. Dan moet ze eruit. Worstelend over mensen, benen en bagage, een zwart gekleed kind trekt aan haar zwarte jas.
Uiteindelijk stoppen we bij een busstation. Ik loop mee met Lachsmi. Soms heb ik pech, soms geluk. Dat herken ik van mijn leven in Nederland. Lachsmi brengt me bij de juiste bus naar Madurai. Met haar heb ik geluk. Er zijn veel bussen, dat had ik zelf nooit gevonden.
'Nog anderhalf uur', zegt ze, 'dan zijn we in Madurai'. Ze vertelt dat ze staflid is van een ziekenhuis. 'Elke dag reis ik op en neer. Dat is 3 uur heen en 3 uur terug. 's Morgens sta ik om 3 uur op, om 4 uur gaat de bus en rond 8 uur 's avonds ben ik weer thuis.'
Uiteindelijk kom ik er achter dat we niet in de buurt van mijn hostel aankomen. Ik moet nog verder reizen. Lachsmi beveelt een auto aan. Ik begrijp het niet. Een auto? Een taxi? Ze wobbelt met haar hoofd. (nog een Indiase gewoonte)
Lachsmi zegt dat ik mijn been naar beneden moet zetten. Ik draag mijn india-rok, dat is een lange bonte rok, maar nu is mijn knie bloot, want ik heb mijn voet op een hoog randje gezet. Ik trek de rok naar stand preuts. Ze adviseert pants. We praten over cultuurverschillen.

We arriveren inderdaad rond half 8 in Madurai. Lachsmi regelt een tuk tuk voor me.
'A save driver,' zegt ze. Ik begrijp nu dat een auto een tuk tuk is en Zuid-India niet altijd veilig. Dat had ik ook al van Jeba begrepen.
Ooit word ik India kenner.
Nu rijd ik door donker Madurai in een toeterende tuk tuk.
Arriveer bij Hotel West Tower.
42/60 West Tower Street,
Madurai-625 000
Near Meenakshi Temple


Salem - Madurai
6 februari 2006

Een volgende x verhalen over mijn verblijf in Bethel Agricultural Fellowship.